Klasy zabytków
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Klasy zabytków – grupy weryfikacyjne zabytków wprowadzone systemem klasyfikacji obiektów zabytkowych w Polsce w 1961 roku. Kryteriami weryfikacji była wartość artystyczna, historyczna i naukowa obiektów. Podział na klasy zabytków obowiązywał do początku lat 70. XX wieku[1].
Po II wojnie światowej, pomimo prowadzonych prac konserwatorskich w wielu obiektach zabytkowych, ogólny stan zabytków pogarszał się. Aby przeciwdziałać tej sytuacji w 1957 roku powstała komisja rządowa mająca zająć się sprawami zabezpieczenia i odbudowy zabytków w Polsce, a następnie, w 1959, powołana została Komisja ds. Zagospodarowania Obiektów Zabytkowych[2]. Komisja ta podjęła decyzję o weryfikacji i klasyfikacji wszystkich zabytków na terenie kraju. Celem weryfikacji było określenie wartości obiektów i przypisanie ich do różnych źródeł finansowania[3].
Klasyfikacja zabytków nieruchomych, wprowadzona została w Polsce instrukcją wydaną przez Dyrektora Zarządu Muzeów i Ochrony Zabytków 20 grudnia 1961 roku, oraz pismem okólnym nr 14 z 30 grudnia 1963 w sprawie określenia grup weryfikacyjnych zabytków nieruchomych wpisywanych do rejestru[4]. Pomysłodawcą podziału zabytków na pięć grup weryfikacyjnych był doc. Kazimierz Malinowski[4].