Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1972
lista w projekcie Wikimedia / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1972?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1972 – zestawienie państw, reprezentowanych przez narodowe komitety olimpijskie, uszeregowanych pod względem liczby zdobytych medali na XI Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 1972 roku w Sapporo.
Rywalizacja olimpijska w Sapporo składała się z 35 konkurencji w dziesięciu dyscyplinach sportowych. Pod względem rozgrywanych konkurencji kalendarz nie uległ zmianie względem poprzednich igrzysk, które przeprowadzono w Grenoble[1]. W zawodach olimpijskich w 1972 roku wzięło udział 1008 sportowców (802 mężczyzn i 206 kobiet) z 35 państw[2]. Dla dwóch narodowych reprezentacji – Filipin i Republiki Chińskiej – start w Sapporo był pierwszym w historii występem w zimowych igrzyskach olimpijskich[3].
Medalistami olimpijskimi zostali zawodnicy i zawodniczki z siedemnastu państw. Największy dorobek, zarówno pod względem złotych medali, jak i wszystkich medali łącznie, uzyskali reprezentanci Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, którzy szesnastokrotnie wywalczyli medal w Sapporo, w tym ośmiokrotnie był to medal złoty[2]. Dla ZSRR były to najlepsze zimowe igrzyska od 1964 roku[4]. Pierwszy w historii medal zimowych igrzysk olimpijskich dla Hiszpanii zdobył narciarz alpejski Francisco Fernández Ochoa, który zwyciężył w slalomie mężczyzn[5]. Pierwsze złote medale zimowych igrzysk dla swoich państw zdobyli również skoczkowie narciarscy – Yukio Kasaya dla Japonii[6] i Wojciech Fortuna dla Polski[7]. Medal Fortuny był jednocześnie pierwszym od 1960 roku medalem zimowych igrzysk zdobytym przez reprezentanta Polski[8]. Pod względem liczby medali start w Sapporo był najlepszym w historii zimowych występów również dla reprezentacji NRD, RFN, Holandii i Szwajcarii. Reprezentacje NRD i RFN po raz drugi nie startowały we wspólnych barwach, a ich występy w 1972 roku były lepsze od osiągnięć sprzed czterech lat[9][10]. Dla Szwajcarów i Holendrów był to najlepszy zimowy start, a także najlepszy od Letnich Igrzysk Olimpijskich 1948 start olimpijski, biorąc pod uwagę i letnie, i zimowe igrzyska[11][12]. Dla Stanów Zjednoczonych dorobek medalowy w Sapporo był najlepszym zimowym startem od 1960 roku, kiedy to Amerykanie wywalczyli o dwa srebrne medale więcej[13].
Dla reprezentantów Finlandii osiągnięcia medalowe w Sapporo były najsłabszymi w ich dotychczasowych startach olimpijskich – był to pierwszy start tej reprezentacji zarówno w letnich, jak i zimowych igrzyskach olimpijskich, podczas których nie zdobyli oni ani jednego złotego medalu[14]. Najsłabsze zimowe starty olimpijskie od 1936 roku uzyskały reprezentacje Austrii[15] i Kanady. Dla Kanadyjczyków był to jednocześnie pierwszy od 1956 start w zimowych igrzyskach bez złotego medalu[16]. Po raz pierwszy od zimowych igrzysk w 1952 roku reprezentanci Szwecji nie zdobyli dwóch złotych medali olimpijskich[17]. Najsłabszy występ od 1956 roku miały reprezentacje Norwegii i Francji[18][19]. Mimo to, biegacz narciarski Pål Tyldum został pierwszym od 1952 roku Norwegiem, który podczas jednych igrzysk trzykrotnie stanął na podium olimpijskim[20]. Spośród państw, które zdobyły medale na poprzednich zimowych igrzyskach olimpijskich, w Sapporo ani razu nie stanęli na podium olimpijskim reprezentanci Rumunii[3].
Łącznie 24 zawodnicy i zawodniczki z dziesięciu państw przynajmniej dwukrotnie stanęli na podium olimpijskim w Sapporo. Sześcioro spośród nich zdobyło po trzy medale olimpijskie. Najbardziej utytułowanymi sportowcami, z dorobkiem trzech złotych medali, zostali radziecka biegaczka Galina Kułakowa oraz holenderski panczenista Ard Schenk. Kolejne miejsca w klasyfikacji multimedalistów zajęli biegacz Wiaczesław Wiedienin (2 złote, 1 brązowy), alpejka Marie-Theres Nadig (2 złote) i Pål Tyldum (1 złoty i 2 srebrne). Po trzy medale zdobyły również Marjatta Kajosmaa i Atje Keulen-Deelstra, jednak ani razu nie stanęły na najwyższym stopniu podium[2].