Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1998
lista w projekcie Wikimedia / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1998?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1998 – zestawienie państw, reprezentowanych przez narodowe komitety olimpijskie, uszeregowanych pod względem liczby zdobytych medali na XVIII Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 1998 roku w Nagano.
Rywalizacja podczas igrzysk olimpijskich w Nagano odbyła się w 68 konkurencjach w czternastu dyscyplinach sportowych[1]. Zadebiutowało pięć nowych konkurencji – turniej hokeja na lodzie kobiet[2] oraz zawody snowboardowe w slalomie gigancie i halfpipie kobiet i mężczyzn. Snowboarding został wprowadzony do kalendarza jako nowa dyscyplina olimpijska[3]. Ponadto, po 74 latach przerwy, w ramach igrzysk olimpijskich odbyły się turnieje mężczyzn i kobiet w curlingu[4].
W igrzyskach wzięło udział 2180 sportowców (1390 mężczyzn i 789 kobiet) z 72 państw[1]. Dla pięciu z nich – Azerbejdżanu, Kenii, Macedonii, Urugwaju i Wenezueli – występ w Nagano był debiutem kraju na zimowych igrzyskach olimpijskich[5].
Na podium olimpijskim w Nagano stanęli reprezentanci 24 państw, spośród których 15 państw zdobyło przynajmniej jeden złoty medal. Bez medalu udział w igrzyskach zakończyło 48 narodowych reprezentacji. Najwięcej medali olimpijskich wszystkich kolorów – 29 – zdobyli reprezentanci Niemiec[1]. Wyrównali oni rekord liczby medali zdobytych na jednych zimowych igrzyskach, osiągnięty wcześniej tylko przez Związek Radziecki na igrzyskach w Calgary[6]. Niemcy osiągnęli również największą w swojej historii liczbę dwunastu złotych medali zdobytych na jednych zimowych igrzyskach[7].
Reprezentantka Czech w biegach narciarskich – Kateřina Neumannová – zdobyła pierwsze zimowe medale olimpijskie dla swojego kraju od czasu rozpadu Czechosłowacji. Reprezentacja Czech w hokeju na lodzie mężczyzn zdobyła natomiast pierwszy w historii złoty medal dla tego kraju[8]. Pierwsze złoto na zimowych igrzyskach dla Bułgarii wywalczyła Ekaterina Dafowska. Był to jednocześnie drugi w historii medal zimowych igrzysk dla Bułgarii[9]. Wicemistrzynie olimpijskie w turnieju kobiet w curlingu zdobyły pierwszy w historii zimowych startów medal dla reprezentacji Danii[10].
Najlepszy start w zimowych igrzyskach olimpijskich zaliczyli reprezentanci Kanady, Chińskiej Republiki Ludowej, Holandii i Japonii. Kanadyjczycy i Chińczycy stanęli na podium zimowych igrzysk najwięcej razy w historii swoich startów[11][12]. Dla Holendrów występ w Nagano był najlepszym startem olimpijskim, zarówno biorąc pod uwagę letnie, jak i zimowe starty, od Letnich Igrzysk Olimpijskich 1936[13]. Z kolei dla Japończyków, którzy byli już dwukrotnie organizatorami igrzysk olimpijskich – letnich w Tokio i zimowych w Sapporo – był to najlepszy zimowy występ olimpijski w roli gospodarza oraz najlepszy start olimpijski od Letnich Igrzysk Olimpijskich 1984[14]. Drugi raz w historii, po igrzyskach w Lillehammer, Norwegia zdobyła dziesięć złotych medali[15], a Korea Południowa sześć medali łącznie[16]. Jedyny reprezentant Belgii na igrzyskach w Nagano – Bart Veldkamp – zdobył pierwszy medal ZIO dla swojego kraju od 1948 roku[17]. Reprezentantka Australii – Zali Steggall – została natomiast zdobywczynią drugiego medalu zimowych igrzysk dla Australii[18].
Najsłabszy wynik medalowy w igrzyskach olimpijskich (letnich i zimowych) od igrzysk w Calgary osiągnęła reprezentacja Włoch[19]. Natomiast dla Szwecji były to pierwsze od 1976 roku zimowe igrzyska, podczas których sportowcy z tego kraju nie zdobyli złotego medalu[20].
Spośród krajów, które zdobyły przynajmniej jeden medal olimpijski w Lillehammer, start na igrzyskach w Nagano z zerowym dorobkiem medalowym zakończyły Uzbekistan i Słowenia[21][22].
W Nagano 47 sportowców zdobyło przynajmniej dwa medale, a 29 spośród nich – przynajmniej jedno złoto. Pięciokrotną medalistką igrzysk, z dorobkiem trzech złotych, jednego srebrnego i jednego brązowego medalu, została Łarisa Łazutina[1]. Trzy złote i jeden srebrny medal zdobył ponadto Bjørn Dæhlie, który stawał na podium olimpijskim również w Albertville i Lillehammer. Norweg został najbardziej utytułowanym zimowym olimpijczykiem w historii z dorobkiem dwunastu medali – ośmiu złotych i czterech srebrnych[23].
Tara Lipinski, zwyciężczyni konkursu solistek w łyżwiarstwie figurowym, została najmłodszą mistrzynią olimpijską w historii zimowych igrzysk olimpijskich[24]. W organizmie mistrza olimpijskiego w snowboardowym slalomie gigancie – Rossa Rebagliatiego – wykryto stosowanie niedozwolonej substancji, w efekcie czego złoty medal został mu odebrany. Kanadyjski Komitet Olimpijski złożył jednak apelację, która została pozytywnie rozpatrzona przez Trybunał Arbitrażowy Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. Dyskwalifikacja Kanadyjczyka została tym samym anulowana, a medal zwrócony[25].