Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2002
lista w projekcie Wikimedia / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2002?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2002 – zestawienie państw, reprezentowanych przez narodowe komitety olimpijskie, uszeregowanych pod względem liczby zdobytych medali na XIX Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 2002 roku w Salt Lake City.
W ramach igrzysk olimpijskich w Salt Lake City przeprowadzono 78 konkurencji w piętnastu dyscyplinach sportowych. Do kalendarza olimpijskiego zostały włączone nowe konkurencje – biathlonowe biegi pościgowe kobiet i mężczyzn, bobslejowe dwójki kobiet, biegi na 1500 metrów kobiet i mężczyzn w short tracku, sprinty indywidualne kobiet i mężczyzn w biegach narciarskich i drugi konkurs indywidualny (sprint) w kombinacji norweskiej. W porównaniu do igrzysk w Nagano dokonano także kilku korekt. Po 54 latach przerwy do rywalizacji olimpijskiej dopuszczono skeletonistów. Ponadto snowboardowy slalom gigant zastąpiono slalomem gigantem równoległym, a także zmieniono techniki i dystanse w konkurencjach biegowych[1][2].
W zawodach wzięło udział 2399 sportowców (1513 mężczyzn i 886 kobiet) z 77 narodowych reprezentacji[1]. Dla czterech z nich – Hongkongu, Kamerunu, Tajlandii i Tadżykistanu – start w Salt Lake City był debiutem kraju na zimowych igrzyskach olimpijskich[3].
Medale olimpijskie w Salt Lake City zdobyli reprezentanci 24 państw, spośród których przedstawiciele 18 państw przynajmniej raz zdobyli złoty medal. Wobec tego 53 reprezentacje, które przyjechały na igrzyska, nie wywalczyły żadnego medalu. Najwięcej medali wszystkich kolorów – 36 – zdobyli reprezentanci Niemiec[1]. Wynik ten stał się nowym rekordem pod względem liczby medali zdobytych przez jedną reprezentację w jednej edycji zimowych igrzysk[4]. Jednocześnie Niemcy drugie zimowe igrzyska z rzędu zakończyli z najlepszym w swojej historii dorobkiem dwunastu złotych medali[5].
Początkowo to Niemcy byli zwycięzcami klasyfikacji medalowej, jednak z uwagi na korekty miejsc na podium w konkurencjach biegowych dokonane po igrzyskach i w efekcie dwa dodatkowo przyznane złote medale dla Norwegii, to Norwegowie ostatecznie zostali zwycięzcami tabeli medalowej z dorobkiem trzynastu medali. Wynik ten był jednocześnie wyrównanym rekordem liczby złotych medali zimowych igrzysk osiągniętym wcześniej przez sportowców ze Związku Radzieckiego w 1976 roku[6]. W historii swoich startów olimpijskich, zarówno biorąc pod uwagę letnie igrzyska, jak i zimowe, była to druga sytuacja, po Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1920, że Norwegowie zdobyli trzynaście złotych medali[7].
Podczas igrzysk reprezentanci Chorwacji i Estonii zdobyli pierwsze w historii medale zimowych igrzysk olimpijskich. Pierwszą medalistką z Chorwacji została Janica Kostelić, która zdobyła trzy złote i jeden srebrny medal. Występ w Salt Lake City był najlepszym startem w igrzyskach olimpijskich od czasu ogłoszenia przez kraj niepodległości[8][9]. Dla Estonii pierwsze w historii medale zdobyli biegacze narciarscy Andrus Veerpalu i Jaak Mae, przy czym Veerpalu został pierwszym zimowym estońskim mistrzem olimpijskim[10]. Poza Chorwacją i Estonią pierwsze złote medale zimowych igrzysk olimpijskich zdobyli reprezentanci Australii i Chińskiej Republiki Ludowej. Australijczyk Steven Bradbury wygrał rywalizację w short tracku w biegu na 1000 metrów i został pierwszym w historii mistrzem zimowych igrzysk olimpijskich z półkuli południowej[11][12]. Drugi złoty medal dla Australii zdobyła jeszcze Alisa Camplin w narciarstwie dowolnym[13]. Pierwsze dwa złota olimpijskie dla Chińskiej Republiki Ludowej zdobyła Yang Yang (A) w short tracku[14].
Dla reprezentantów Stanów Zjednoczonych, którzy po raz ósmy byli gospodarzami igrzysk olimpijskich (wcześniej letnie igrzyska odbyły się w 1904 w St. Louis, 1932 i 1984 w Los Angeles oraz 1996 w Atlancie, a zimowe w 1932 w Lake Placid, 1960 w Squaw Valley i 1980 w Lake Placid), wynik medalowy osiągnięty w Salt Lake City był najlepszym od początku ich startów w zimowych igrzyskach olimpijskich, zarówno pod względem medali złotych, jak i wszystkich medali łącznie[15]. Najlepszy wynik w historii swoich startów na zimowych igrzyskach osiągnęli również Kanadyjczycy. Zdobyte przez nich siedemnaście medali, w tym siedem złotych, to jednocześnie ich najlepszy start olimpijski od letnich igrzysk w 1992[16]. Drugi raz w historii zimowych startów reprezentacji Francji sportowcy z tego kraju zdobyli cztery złote medale. Był to zatem najlepszy francuski występ od Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1968 w Grenoble[17].
Reprezentant Czech w łyżwiarstwie figurowym – Aleš Valenta – zdobył drugi złoty medal zimowych igrzysk dla tego kraju od czasu rozpadu Czechosłowacji. Pod względem liczby zdobytych medali występ w Salt Lake City był najlepszym od początku ich startów[18]. Po raz czwarty w historii, po zimowych igrzyskach w 1924, 1984 i 1988, reprezentanci Finlandii zdobyli cztery złote medale. Igrzyska w 2002 roku były dla Finów najlepszymi zimowymi od 1984 roku pod względem liczby zdobytych medali[19]. Brytyjska reprezentacja kobiet w curlingu zdobyła pierwszy od 1984 roku złoty medal zimowych igrzysk olimpijskich dla Wielkiej Brytanii[20]. Pierwsze od Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1972 dwa medale (srebrny i brązowy) dla Polski zdobył Adam Małysz[21][22]. Dla Bułgarów igrzyska w Salt Lake City były natomiast pierwszymi zimowymi, podczas których zdobyli oni więcej niż jeden medal[23].
Dla reprezentacji Rosji, Białorusi, Ukrainy i Kazachstanu występ w Salt Lake City był najsłabszym startem w igrzyskach olimpijskich od rozpadu Związku Radzieckiego, zarówno pod względem liczby złotych medali, jak i wszystkich medali ogółem. Ukraińcy i Kazachowie po raz pierwszy zakończyli igrzyska z zerowym dorobkiem medalowym[24][25][26][27]. Po raz czwarty w historii swoich startów w zimowych igrzyskach olimpijskich, po 1952, 1976 i 1998, Szwedzi nie zdobyli złotego medalu[28], natomiast pierwszy raz od 1988 roku zimowe igrzyska bez złotego medalu zakończyli reprezentanci Japonii[29].
Spośród krajów, które zdobyły medale w Nagano, żadnego medalu w Salt Lake City nie wywalczyli ponadto reprezentanci Belgii[30] i Danii[31]. Reprezentanci Słowenii natomiast zdobyli medal w Salt Lake City, a nie dokonali tego w Nagano[32].
55 sportowców zdobyło na igrzyskach w Salt Lake City przynajmniej dwa medale olimpijskie – 31 z nich przynajmniej raz stanęło na najwyższym stopniu podium. Najbardziej utytułowanym zawodnikiem igrzysk został norweski biathlonista, Ole Einar Bjørndalen, który zdobył cztery złote medale. Cztery medale – trzy złote i jeden srebrny – uzyskała również Janica Kostelić w narciarstwie alpejskim[1]. Niemiecki saneczkarz Georg Hackl, zdobywając srebrny medal w jedynkach w Salt Lake City, został pierwszym olimpijczykiem w historii, który stanął na podium olimpijskim tej samej konkurencji podczas pięciu kolejnych igrzysk olimpijskich. Amerykańska bobsleistka Vonetta Flowers i kanadyjski hokeista Jarome Iginla stali się natomiast pierwszymi czarnoskórymi mistrzami zimowych igrzysk olimpijskich[33].
W trakcie igrzysk, a także już po ich zakończeniu, wykryte zostały przypadki stosowania dopingu przez medalistów olimpijskich. W związku z pozytywnymi wynikami testów dopingowych zdobyte medale utracili biegacze narciarscy: reprezentant Hiszpanii – Johann Mühlegg, zwycięzca trzech biegów oraz reprezentantki Rosji – Łarisa Łazutina, zdobywczyni złotego i srebrnego medalu oraz Olga Daniłowa, srebrna medalistka[34][35]. Dyskwalifikacja Mühlegga spowodowała, że w biegu łączonym przyznano dwa złote medale – drudzy na mecie Frode Estil i Thomas Alsgaard uzyskali bowiem ten sam czas[36].
Dwa złote medale rozdano również w konkursie par sportowych w łyżwiarstwie figurowym. Dzień po zakończeniu konkurencji, którą wygrała para rosyjska, Międzynarodowy Komitet Olimpijski przyznał drugi złoty medal parze kanadyjskiej. Powodem takiej decyzji było zastraszenie jednej z sędzin i w efekcie niezapewnienie jednakowych szans w konkursie[37][38].