Kołowy Przechód
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Kołowy Przechód (słow. Kolový priechod, niem. Pflockseekerbe, węg. Karó-tavi-átjáró[1]) – niewybitna przełęcz w słowackiej części Tatr Wysokich, położona na wysokości 2118 m[2][3] w grani głównej Tatr. Znajduje się 150 m na północny wschód od Kołowej Przełęczy, będącej największym obniżeniem grani pomiędzy Kołowym Szczytem na południowym zachodzie a Jagnięcym Szczytem na północnym wschodzie[3].
Poniżej Kołowej Przełęczy Kołowy Przechód. Widok z Jagnięcego Szczytu | |
Państwo | |
---|---|
Wysokość |
2118 m n.p.m. |
Pasmo | |
Sąsiednie szczyty | |
49°13′01,2″N 20°12′21,6″E |
Grań pnąca się z Kołowej Przełęczy w kierunku wierzchołka Jagnięcego Szczytu to Grań Townsona[3]. Znajdują się w niej kolejno:
- Kołowy Przechód,
- Wyżni Kołowy Przechód (Vyšný Kolový priechod),
- Mały Jagnięcy Kopiniak (Malý jahňací zub),
- Niżni Jagnięcy Karb (Nižný jahňací zárez),
- Wielki Jagnięcy Kopiniak (Veľký jahňací zub),
- Wyżni Jagnięcy Karb (Vyšný jahňací zárez)[1].
Po zachodniej stronie przełęczy położone jest Bździochowe Korycisko (Kotlinka pod Kolovým sedlom) będące odgałęzieniem Doliny Kołowej (Kolová dolina), a po wschodniej – Dolina Jagnięca (Červená dolina), odnoga Doliny Zielonej Kieżmarskiej[2]. Do Doliny Kołowej spod Kołowego Przechodu opadają dwa żleby o charakterze kominów, poniżej których rozciąga się Bździochowa Płaśń. Po stronie Doliny Jagnięcej stoki są łagodniejsze[3].
Przez Kołowy Przechód wiedzie żółto znakowany szlak turystyczny ze schroniska nad Zielonym Stawem Kieżmarskim przez Dolinę Jagnięcą na Jagnięcy Szczyt[4]. Przejście przez Kołową Przełęcz i Kołowy Przechód jest najłatwiejszym połączeniem Doliny Kołowej z Jagnięcą i było od dawna (zapewne już w połowie XVIII wieku) znane strzelcom z okolicznych miejscowości. Ponieważ z Doliny Kołowej bardziej dostępna jest Kołowa Przełęcz, a z Doliny Jagnięcej Kołowy Przechód, przejście wiedzie granią między nimi. Droga wprost od północnego zachodu na Kołowy Przechód jest częściowo bardzo trudna (IV w skali UIAA) i prowadzi w kruchym terenie, prawym z dwóch żlebów pod przełęczą[3].
Pierwsze znane wejścia:
- latem – Eduard Blásy i towarzysze, ok. 1850 r.,
- zimą – Gyula Hefty i Lajos Rokfalusy, 3 grudnia 1911 r.[3]