Kodyfikacja (językoznawstwo)
normowanie kodu językowego służącego w społeczeństwie jako model języka standardowego / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Kodyfikacja (językoznawstwo)?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Kodyfikacja (ang. codification, cz. kodifikace) – proces selekcjonowania i porządkowania kodu językowego służącego jako model posługiwania się językiem[1]. Polega na usankcjonowaniu i ujęciu w określone ramy zjawisk mieszczących się w aktualnym kształcie normy językowej[1], obejmując opublikowanie wyników tych rozstrzygnięć w słownikach, gramatykach i poradnikach[2] [3]. Kodyfikacja dotyczy przede wszystkim języka standardowego (literackiego)[4][5]. Działalność kodyfikacyjną można traktować jako uwieńczenie naturalnych procesów standaryzacyjnych[6]. Procesy te sprzyjają ukształtowaniu się pojęcia poprawności językowej, która formy aprobowane normatywnie nakazuje uznać za poprawne, a pozostałe – za błędne[7][8].
Ten artykuł dotyczy pojęcia z dziedziny socjolingwistyki. Zobacz też: inne znaczenia słowa „kodyfikacja”. |
Rozstrzygnięcia kodyfikacyjne mogą się opierać na arbitralnych decyzjach kodyfikatora, przybierając u swojej podstawy charakter ściśle preskryptywny. W innym przypadku kodyfikacja czerpie z gruntownej analizy zjawisk językowych i sposobu funkcjonowania języka w otoczeniu społecznym, czyniąc z niej deskryptywną płaszczyznę, na podstawie której formuje się właściwy model normatywny[9]. Za źródło rozstrzygnięć kodyfikacyjnych może służyć nie tylko panujący uzus językowy, ale także tradycja piśmiennicza; w nowszych czasach w ustaleniach kodyfikacji pomagają elektroniczne korpusy językowe[10]. Kodyfikacja, nawet nastawiona opisowo, nie jest jednak procesem neutralnym, gdyż z założenia wybiera i promuje pewne formy językowe, co decyduje o jej preskryptywnym charakterze[11]. Polityka językowa nie zawsze jest ukierunkowana na naturalny rozwój normy językowej (np. w Czechach, w krajach arabskich czy w niemieckojęzycznej części Szwajcarii)[6].
Z jednej strony kodyfikacja służy definiowaniu i utrwalaniu kształtu języka standardowego, z drugiej strony reaguje na proces ewolucji językowej, dostosowując swoje rozstrzygnięcia w zależności od potrzeb danej wspólnoty komunikatywnej[12]. Dąży zatem do utrzymania w standardzie tzw. elastycznej stabilności[12]. Kodyfikacja to także ujęcie normy językowej w różnego rodzaju poradnikach, wynik wspomnianych rozstrzygnięć. W odróżnieniu od normy językowej, która w szerokim ujęciu dotyczy każdej odmiany języka i określa prawidłowości uzusu językowego, kodyfikacja jest skoncentrowana na języku standardowym i wykazuje charakter statyczny[4].
Pierwsze próby kodyfikacji języków narodowych podjęto w okresie renesansu, działania te przybrały na sile w czasie oświecenia[4]. W 1635 r. powstała Akademia Francuska, która zajęła się m.in. kodyfikacją języka francuskiego[4]. Rozróżnienie terminologiczne między pojęciami normy i kodyfikacji zostało wypracowane przez przedstawicieli Praskiego Koła Lingwistycznego[2] [10].