Kolej Stargardzko-Poznańska
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Kolej Stargardzko-Poznańska (niem. Stargard-Posener Eisenbahn) – pierwsza linia kolejowa w Wielkopolsce powstała z inicjatywy Szczecina, który od 1843 miał połączenie z Berlinem[1], a od 1846 ze Stargardem[2].
Projekt budowy został zaakceptowany przez króla Fryderyka Wilhelma IV Hohenzollerna i 4 marca 1846[3] spółka akcyjna Towarzystwa Kolei Żelaznej Starogrodzko-Poznańskiej (niem. Stargard-Posener Eisenbahn-Gesellschaft) otrzymała koncesję na budowę linii kolejowej Stargard – Poznań.
Budowę rozpoczęto 20 marca 1846 od strony Stargardu[3], zaś pierwszy pociąg dotarł do Poznania 10 sierpnia 1848[3]. W pierwszych dniach kursowania, liczni poznaniacy odwiedzający Szczecin i Wronki, zawlekli stamtąd do Poznania epidemię cholery[4].
Nazwy stacji przed 1945 (na odcinku Poznań Główny – Drawski Młyn w latach 1918–1939, jeśli nie podano inaczej – identyczne jak obecnie):
|
|