Konklawe 2013
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Konklawe 12–13 marca 2013 – zgromadzenie kardynałów zwołane w związku z rezygnacją papieża Benedykta XVI[1].
Daty i miejsce | |||
12 – 13 marca 2013 | |||
Kaplica Sykstyńska, Rzym | |||
Główne postacie | |||
Dziekan |
Angelo Sodano (nieelektor) | ||
---|---|---|---|
Prodziekan | |||
Kamerling |
Tarcisio Bertone SDB | ||
Protoprezbiter |
Paulo Evaristo Arns OFM (nieelektor) | ||
Protoprezbiter elektorów | |||
Protodiakon | |||
Wybory | |||
Liczba głosowań |
5 | ||
Liczba elektorów • uczestnicy • nieobecni |
| ||
Liczba nieelektorów |
90 | ||
Wybrany papież | |||
Jorge Mario Bergoglio SJ Przybrane imię: Franciszek | |||
| |||
|
11 lutego 2013 Benedykt XVI zapowiedział, że 28 lutego 2013 o godzinie 20:00 złoży rezygnację ze sprawowania urzędu papieża[2]. Po tej dacie nastąpił okres sede vacante. Dnia 8 marca 2013 roku na popołudniowej kongregacji kardynałowie ustalili datę konklawe na 12 marca 2013 roku[3][4]. 13 marca 2013 r. konklawe zakończyło się krótko przed 19:00 czasu rzymskiego.
25 lutego 2013, jeszcze przed ustąpieniem, Benedykt XVI ogłosił podpisane 22 lutego motu proprio Normas nonnullas, modyfikujące niektóre postanowienia konstytucji Jana Pawła II Universi Dominici gregis z 1996 roku o wyborze papieża. Zgodnie z konstytucją, po nastaniu sede vacante, kardynałowie zobowiązani byli czekać co najmniej 15 dni na przybycie wszystkich uprawnionych do głosowania. Benedykt XVI zarządził, że Kolegium Kardynalskie może zadecydować o rozpoczęciu obrad konklawe wcześniej, jeśli wszyscy kardynałowie elektorzy przybędą do Rzymu[5].
4 marca rozpoczęły się obrady Kolegium Kardynalskiego w ramach tzw. kongregacji generalnych. W pierwszym zebraniu uczestniczyło 142 kardynałów, w tym 103 elektorów. Wylosowano też wtedy pierwszy skład kongregacji partykularnej (oprócz kamerlinga Tarcisia Bertone w jej skład weszli: Giovanni Battista Re, Crescenzio Sepe i Franc Rodé)[6]. Pozostałych 12 elektorów dotarło do 7 marca (dwóch innych już wcześniej zapowiedziało swoją absencję). 5 marca Kolegium Kardynalskie wysłało telegram z podziękowaniami do emerytowanego papieża Benedykta XVI. 7 marca na piątej kongregacji generalnej zostali wylosowani kolejni trzej asystenci kamerlinga, którzy zmienili poprzednich asystentów w kongregacji partykularnej: Béchara Boutros Raï, Laurent Monsengwo Pasinya i Velasio De Paolis[7]. 8 marca kardynałowie zadecydowali, że konklawe rozpocznie się dnia 12 marca. Tego samego dnia uznali także za usprawiedliwioną nieobecność indonezyjskiego kardynała Juliusa Darmaatmadja z przyczyn zdrowotnych oraz szkockiego kardynała Keitha O’Briena, jak to określono, „z przyczyn osobistych”[8]. 11 marca nastąpiła ostatnia wymiana składu kongregacji partykularnej. Asystentami kamerlinga zostali wylosowani: Antoni Naguib, Marc Ouellet i Francesco Monterisi[9].
Według doniesień włoskiej prasy, podczas obrad zarysował się podział między kardynałami kurialnymi a kardynałami będącymi ordynariuszami diecezji, wśród których wyróżniała się grupa kardynałów ze Stanów Zjednoczonych. Ci pierwsi mieli dążyć do szybkiego rozpoczęcia konklawe, podczas gdy ci drudzy uważali, że potrzebują więcej informacji na temat stanu Kościoła[10]. Szczególne emocje budził raport trójki kardynałów[11], sporządzony pod koniec 2012 roku na polecenie Benedykta XVI w związku z tzw. aferą Vatileaks. Ustępujący papież zabronił ujawniania jego treści przed lub w trakcie konklawe, zezwolił jednak autorom na omawianie podniesionych w nim kwestii[12]. Według włoskiej prasy, wśród kurialistów występował podział na stronników ówczesnego sekretarza stanu Tarcisio Bertone i jego poprzednika, nienależącego już do grona elektorów Angelo Sodano, jednak obie te grupy miały dojść do porozumienia na czas sediswakancji[10].
Konklawe zakończyło się wyborem pierwszego papieża z Ameryki Południowej, prymasa Argentyny Jorge Mario Bergoglio, który przyjął imię Franciszek.