Konsolidacja (mechanika gruntów)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Konsolidacja – proces zagęszczania gruntu pod własnym lub zewnętrznym obciążeniem. Proces konsolidacji jest w znacznej mierze związany z wypieraniem wód gruntowych, dlatego też zależy on pod względem osiadania i upływu czasu od ściśliwości i przepuszczalności gruntu[1]. Konsolidacji ulegają różne grunty mineralne (szczególnie istotna jest ona w przypadku iłów i innych gruntów spoistych) oraz organiczne (np. torf, gytia i inne). Mechanizm konsolidacji oparty jest na zmniejszaniu się przestrzeni porowej (a więc też objętości gruntu) i dyssypacji wody i przyjmuje się, że ma odmienny charakter w przypadku gruntów mineralnych oraz organicznych.
Zobacz też: inne znaczenia słowa „konsolidacja”. |
Podstawy teorii konsolidacji zostały sformułowane przez Karla von Terzaghiego oraz R.E. Gibsona. Teorię trójwymiarowej konsolidacji przedstawił w 1941r. Maurice Anthony Biot. W klasycznej metodzie Karla von Terzaghiego grunt jest badany za pomocą edometru, który pozwala na określenie współczynnika konsolidacji oraz przewidzieć zakres konsolidacji. Gdy nacisk jest usuwany, grunt w wyniku odprężenia w pewnym stopniu powraca do pierwotnej objętości a gdy nacisk zostanie ponownie przyłożony konsolidacja przebiega według krzywej ponownej konsolidacji określając w ten sposób współczynnik konsolidacji wtórnej. Grunt, który w swej historii uległ konsolidacji jest nazywany „prekonsolidowanym”. Przykładem są gliny zwałowe, które ulegały naciskowi przez lądolód.