Kontrreformacja w Polsce
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Kontrreformacja w Polsce – działania podjęte przez Kościół rzymskokatolicki w I Rzeczypospolitej i poparte przez polskich monarchów, w reakcji na wystąpienie reformacji na ziemiach polskich. Była częścią kontrreformacji przeprowadzanej w Europie Zachodniej, jednak jej polską specyfiką był stosunkowo niski poziom represji wobec innowierców, uwarunkowany wiekową tradycją tolerancji w wielowyznaniowym i wieloetnicznym państwie polsko-litewskim. Trwała od połowy XVI wieku do połowy wieku XVIII.
To sprawiało, że Rzeczpospolita była ewenementem na tle innych ówczesnych państw europejskich, pogrążonych w długotrwałych wojnach religijnych. Współczesna historiografia nazywa Rzeczpospolitą Obojga Narodów państwem bez stosów[1]. Zdawano sobie sprawę, że wprowadzenie represyjnej kontrreformacji na wzór zachodnioeuropejski grozi wewnętrznym rozpadem wielowyznaniowego państwa, co mogą wykorzystać sąsiednie kraje. Tym niemniej w Rzeczypospolitej represje i szykany wobec innowierców z różnym nasileniem trwały aż do I rozbioru Polski.