Królestwo Saba
biblijne, muzułmańskie królestwo na półwyspie arabskim / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Saba, bibl. Szeba (hebr. שְׁבָא, arab. سبأ) – jedno z największych królestw przedislamskich, które znajdowało się w południowo-zachodniej części Półwyspu Arabskiego (obecny Jemen). Stolicą Saby było miasto Marib. Rozwinięte rolnictwo i handel (gł. z Indiami i Afryką Wschodnią), własne pismo południowoarabskie. Wznoszono również zamki i świątynie na terenach znanych w starożytności z produkcji wartościowego kadzidła i mirry.
Ten artykuł od 2010-02 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Jego początki sięgają wieku XI p.n.e. Pierwszą znaną królową Saby była Bilkis (w tradycji etiopskiej – Makeda), która złożyła wizytę królowi Izraela Salomonowi (X wiek p.n.e.), słysząc o jego mądrości i bogactwach. Wizyta ta miała zapewne na celu pogłębienie dwustronnej wymiany handlowej. Według tradycji etiopskiej Salomon i Makeda spłodzili Menelika I, który jest uważany za pierwszego cesarza Etiopii i założyciela jej starożytnej stolicy – Aksum. W wieku III n.e. królestwo Saba zostało podbite przez arabski lud Himjarytów[1].
W tak zwanych Proroctwach królowej Saby wyraz „Saba” jest błędnie rozumiany jako imię własne monarchini, a nie nazwa jej państwa.