Krążownik pomocniczy
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Krążownik pomocniczy (niem. Hilfskreuzer, ang. Armed Merchant Cruiser – AMC) – historyczna klasa okrętów powstałych przez przebudowę i uzbrojenie dużych lub średnich statków cywilnych, używana głównie w okresie I i II wojny światowej.
Krążowniki pomocnicze powstawały poprzez przebudowanie i uzbrojenie większych statków pasażerskich, a nawet towarowych, o mocniejszych kadłubach. Tak powstałe okręty były często używane jako tzw. rajdery, czyli okręty używane do działania na liniach komunikacyjnych nieprzyjaciela i zwalczania jego żeglugi. Dominującym przeznaczeniem było jednak patrolowanie i ochrona własnych konwojów i linii komunikacyjnych przed wrogimi rajderami, gdy nie było wystarczającej liczby okrętów eskortowych lub krążowników. Wykorzystanie krążowników pomocniczych zależało od specyfiki doktryny wojny morskiej danego państwa: Wielka Brytania, używająca największej liczby krążowników pomocniczych, wykorzystywała je do patrolowania i ochrony własnych rozległych linii żeglugowych, natomiast Niemcy używały ich podczas obu wojen światowych do zwalczania żeglugi. Na krążowniki pomocnicze przebudowywano głównie statki pasażerskie (brytyjskie oraz sześć niemieckich podczas I wojny światowej[1]), rzadziej towarowe (niemieckie podczas obu wojen światowych).