Kraina przyrodniczo-leśna
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Kraina przyrodniczo-leśna – jednostka podziału kraju stosowana w leśnictwie. Jest to obszar o zbliżonych warunkach fizjograficznych, na którym najlepiej rozwija się określony typ lasu.
W celu ułatwienia prowadzenia gospodarki leśnej, a w szczególności hodowli lasu i oparciu jej na przyrodniczych podstawach, zaszła potrzeba podziału kraju na jednostki przyrodniczo-leśne oraz konieczność opracowania dla nich szczegółowych zasad projektowania i stosowania technik hodowlanych. Z uwagi na zróżnicowanie obszaru Polski ze względu na warunki fizjograficzne, klimatyczne, ukształtowanie i rzeźbę terenu, wyodrębniono 8 krain o zasadniczo różnych warunkach przyrodniczych.
Zgodnie z tym podziałem kraina przyrodniczo-leśna jest jednostką obejmującą swoim zasięgiem obszar o zbliżonych warunkach fizjograficznych o tym samym typie klimatu pokrywającym się z naturalnym występowaniem poszczególnych gatunków głównych drzew leśnych. Granice krain przyrodniczo-leśnych pokrywają się w przybliżeniu z granicami krain geograficznych, klimatycznych i naturalnymi granicami zasięgu drzew leśnych.
Pod względem powierzchni kraina przyrodniczo-leśna jest dużą jednostką w granicach, której istnieją różnice co do środowiska, gleby, klimatu, a różnice te uzasadniają podział krain na mniejsze jednostki zwane dzielnicami przyrodniczo-leśnymi. Podział Polski na krainy przyrodniczo-leśne pozwala wytyczać ramy planowania produkcji leśnej, nie uwzględniając przy tym żyzności siedlisk leśnych i dlatego stwarza jedynie podstawy planowania składu gatunkowego drzewostanów. Dla szczegółowego planowania produkcji i praktyki hodowlanej, opracowane zostały jednostki typologiczne, czyli tzw. siedliskowe typy lasu. Określenie siedliskowego typu lasu opiera się głównie na znajomości żyzności i wilgotności gleb. Gleba jest najbardziej stałym i pewnym czynnikiem określającym typ siedliskowy lasu.