LEO I
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
LEO I (ang. Lyons Electronic Office I) – brytyjski komputer opracowany w 1951 r. na bazie maszyny EDSAC, pierwszy, który wykonywał komercyjne obliczenia dla biznesu. Maszyna została uruchomiona w firmie J. Lyons & Co. Ltd., która sponsorowała w części projekt EDSAC.
LEO I miał zegar o częstotliwości 500 kHz, większość instrukcji była wykonywana w czasie 1,5 milisekund. Szybkość działania była ograniczana przez urządzenie wejściowe, którym była taśma papierowa. Rtęciowa pamięć operacyjna na liniach opóźniających, z 1K 35-bitowych słów, była czterokrotnie większa niż w EDSAC.
Lyons początkowo wykorzystywał LEO I do wycen, potem jednak rozszerzył zadania o listy płac, inwentarz i inne zagadnienia biznesowe. Jednym z pierwszych zadań komputera było opracowanie systemu zamówień dziennych, które były telefonicznie przekazywane przez sklepy i stanowiły podstawę do obliczenia w nocy niezbędnej następnego dnia produkcji. Był to więc pierwszy przykład skomputeryzowanego centrum telefonicznej obsługi klienta. Projekt LEO był również pionierem outsourcingu, gdyż w 1956 firma rozpoczęła wykonywanie obliczeń płacowych na rzecz brytyjskiej filii Forda.
Kluczowymi ludźmi, rozwijającymi LEO byli David Caminer oraz John Pinkerton. David odpowiadał za algorytmy i wdrażanie systemów, podczas gdy John odpowiadał za część sprzętową[1].