Lanfrank z Bec
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Lanfrank z Bec (ur. ok. 1010 w Pawii w Lombardii, zm. 28 maja 1089 w Canterbury) – średniowieczny filozof i teolog, benedyktyn i arcybiskup Canterbury. Pierwszy[1] opat klasztoru Saint-Étienne w Caen, duchowy doradca Wilhelma Zdobywcy. Założył szkołę klasztorną w Bec w Normandii.
Posąg arcybiskupa Lanfranka (katedra Canterbury) | |||
Data i miejsce urodzenia | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | |||
Miejsce pochówku | |||
Arcybiskup Canterbury | |||
Okres sprawowania |
1070-1089 | ||
Wyznanie | |||
Kościół | |||
Sakra biskupia |
1070 | ||
|
W sporze o wzajemny stosunek wiary i rozumu stawał w obronie poglądów dających pierwszeństwo wierze. Dla udowodnienia wysuwanych tez posługiwał się rozumowaniem, traktując dialektykę jako metodę poznawczą w teologii.
Zabrał głos w sporze o Eucharystię, który miał miejsce około 1050 roku i wypowiedział się przeciwko Berengarowi. Dla wyjaśnienia realnej obecności posłużył się terminologią zaczerpniętą z filozofii Arystotelesa. Odróżnił w eucharystycznych postaciach niewidzialną substancję od widzialnych przypadłości (akcydensy). Przemiana sakramentalna dokonuje się – jak tłumaczył – na poziomie substancji, a nie przypadłości[2]. Nauka o substancji i jej akcydensach pozwoliła na odejście od „kanibalistycznych” interpretacji Eucharystii i dała podstawę dla późniejszej nauki o transsubstancjacji. Termin transsubstancjacja (tj. przemiana substancji chleba w substancję Chrystusa), utworzony został w połowie XII wieku, podjął go sobór laterański IV i sobór trydencki, a twórczo rozwinął Tomasz z Akwinu.
Próbował zrewidować tekst Wulgaty, jednak bez powodzenia[3].
Mimo iż nigdy nie potwierdzono jego kultu, prymas Lanfrank w Anglii tytułowany jest mianem błogosławionego[4].