Laura Dahlmeier
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Laura Dahlmeier (ur. 22 sierpnia 1993 w Garmisch-Partenkirchen) – niemiecka biathlonistka, trzykrotna medalistka olimpijska, wielokrotna medalistka mistrzostw oraz zdobywczyni Pucharu Świata.
Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej pojawiła się w 2011 roku, startując na mistrzostwach świata juniorów w Novym Měscie. Zdobyła tam brązowe medale w biegu pościgowym i sztafecie. Podczas rozgrywanych rok później mistrzostw świata juniorów w Kontiolahti nie zdobyła żadnego medalu, zajmując między innymi szóste miejsce w sztafecie i 16. miejsce w biegu indywidualnym. Za to na mistrzostwach świata juniorów w Obertilliach rok później zwyciężyła w sprincie, biegu indywidualnym i sztafecie, a w biegu pościgowym była druga.
W Pucharze Świata zadebiutowała 1 marca 2013 roku w Oslo, zajmując siódme miejsce w sprincie. Tym samym już w debiucie wywalczyła pierwsze punkty. Pierwszy raz na podium zawodów pucharowych stanęła 23 stycznia 2015 roku w Anterselvie, gdzie sprint ukończyła na trzeciej pozycji. W zawodach tych wyprzedziły ją jedynie Darja Domraczewa z Białorusi i Finka Kaisa Mäkäräinen. W kolejnych startach jeszcze 46 razy stawała na podium, odnosząc przy tym 20 zwycięstw: 3 w sprincie, 10 w biegu pościgowym, 4 w biegu masowym i 3 w biegu indywidualnym. Najlepsze wyniki osiągnęła w sezonie 2016/2017, kiedy zwyciężyła w klasyfikacji generalnej, zwyciężając też w klasyfikacjach biegu pościgowego i indywidualnego. Była także druga w klasyfikacjach sprintu i biegu masowego. W sezonie 2015/2016 zajęła drugie miejsce w klasyfikacji biegu masowego, a w sezonie 2017/2018 była druga w tej klasyfikacji i trzecia w klasyfikacji pościgowego.
Pierwsze medale wśród seniorek wywalczyła w 2015 roku, podczas mistrzostw świata w Kontiolahti. Zdobyła srebrny medal w biegu pościgowym, startując z czwartego miejsca po sprincie. W zawodach tych rozdzieliła Francuzkę Marie Dorin Habert i Polkę Weronikę Nowakowską-Ziemniak. Pięć dni później wraz z koleżankami z reprezentacji zwyciężyła w sztafecie. Na rozgrywanych rok później mistrzostwach świata w Oslo zdobyła medale we wszystkich konkurencjach w których wystąpiła. W sprincie była trzecia, plasując się za Norweżką Tiril Eckhoff i Marie Dorin Habert, za to w biegu pościgowym była już najlepsza. Następnie zajęła trzecie miejsce w sztafecie i biegu indywidualnym, w którym uległa Dorin Habert i jej rodaczce - Anaïs Bescond. W swoim ostatnim starcie na tej imprezie była druga w biegu masowym, za Dorin Habert a przed Kaisą Mäkäräinen.
Największe sukcesy osiągnęła podczas mistrzostw świata w Hochfilzen w 2017 roku, gdzie ponownie zdobyła medale we wszystkich konkurencjach w których wystąpiła, przy czym zwyciężyła w pięciu z sześciu startów. Triumfowała w biegu indywidualnym, biegu pościgowym, biegu masowym oraz sztafetach kobiet i mieszanej. Oprócz tego zdobyła srebrny medal w sprincie, plasując się między Czeszką Gabrielą Koukalovą a Francuzką Anaïs Chevalier. Ostatnie medale w zawodach tego cyklu zdobyła na mistrzostwach świata w Östersund w 2019 roku. W sprincie była trzecia, za Anastasiją Kuźminą ze Słowacji i Norweżką Ingrid Landmark Tandrevold. Miejsce to utrzymała w biegu pościgowym, w którym wyprzedziły ją jej rodaczka - Denise Herrmann i Tiril Eckhoff.
W 2014 roku startowała na igrzyskach olimpijskich w Soczi, gdzie jej najlepszym wynikiem było trzynaste miejsce w biegu indywidualnym. Brała też udział w igrzyskach w Pjongczangu cztery lata później, gdzie zwyciężyła w sprincie i biegu pościgowym, zostając pierwszą w historii zawodniczką, która wygrała w obu tych konkurencjach na tych samych igrzyskach[1]. Ponadto wywalczyła tam brązowy medal w biegu indywidualnym, plasując się za Hanną Öberg ze Szwecji i Anastasiją Kuźminą.
W maju 2019 roku zakończyła karierę[2].