Legia Nadwiślańska
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Legia Nadwiślańska – polska jednostka powstała 31 marca 1808 roku w wyniku przemianowania tworzonej od wiosny 1807 roku na mocy dekretu Napoleona Legii Polsko-Włoskiej w związku z jej przejściem na żołd francuski w królestwie Westfalii. Istniała do 18 czerwca 1813[1].
Pieczęć Legii Nadwiślańskiej | |||
Historia | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Sformowanie |
31 maja 1808 | ||
Rozformowanie |
1814 | ||
Tradycje | |||
Rodowód | |||
Dowódcy | |||
Pierwszy | |||
Ostatni | |||
Działania zbrojne | |||
Wojny napoleońskie | |||
Organizacja | |||
Rodzaj sił zbrojnych | |||
Rodzaj wojsk | |||
Podległość |
osobisty nadzór Napoleona | ||
Skład |
3 pułki piechoty i pułk lansjerów; od 1810 również 4 pułk piechoty | ||
|
Początkowo liczyła 5467 żołnierzy, a jej pierwszym dowódcą był generał Józef Joachim Grabiński, a od 7 czerwca 1808 płk Józef Chłopicki[1]. W przeciwieństwie do 1 Pułku Szwoleżerów była to formacja z zasady chłopska, a stanowiska oficerskie zajmowała tu zazwyczaj drobna szlachta.
Na podstawie umowy zawartej 10 maja 1808 między rządem Księstwa Warszawskiego a rządem francuskim, Księstwo zobowiązało się do zapewnienia stałego dopływu rekruta do Legii[2]. Legia zorganizowana pod osobistym nadzorem Napoleona w Bajonnie składała się z trzech pułków piechoty (około 5000 żołnierzy) oraz z dowodzonego przez Jana Konopkę pułku lansjerów. Każdy pułk składał się z 2 batalionów – po 6 kompanii – przy czym pierwsza kompania była grenadierska, a ostatnia woltyżerska.
Legioniści Nadwiślańscy nosili ciemnoniebieskie kurtki i białe spodnie, a pułki różniły się jedynie kolorem kołnierzy, rabatów i wyłogów. Grenadierzy odróżniali się czerwonymi epoletami i czerwoną kitą na czako, a woltyżerowie żółtym kolorem sznurów, kity i epoletów.