Leopold Tajner
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
| ||
Data i miejsce urodzenia | 15 maja 1921 Roztropice, Polska | |
Data i miejsce śmierci | 25 lutego 1993 Wisła, Polska | |
Klub | KS Watra Cieszyn (1946-1949) Budowlani Goleszów (1950-1952) | |
Odznaczenia | ||
![]() |
Leopold Tajner (ur. 15 maja 1921 w Roztropicach, zm. 25 lutego 1993 w Wiśle) – polski skoczek narciarski, kombinator norweski, biegacz narciarski, trener. Inicjator budowy wielu skoczni. Brat olimpijczyka Władysława Tajnera, a także Alojzego i Jana. W 1952 wziął ślub z Heleną z domu Madeja[1]. Miał czworo dzieci, trzy córki – Aldonę, Jolantę i Barbarę oraz syna Apoloniusza Tajnera.
Przebieg kariery zawodniczej
Tajner, syn Franciszka, Austriaka z okolic Ramsau i Franciszki Lens, córki austriackiego żandarma Franza Theinera, jako dziecko pracował w kamieniołomie, aby zarobić na swoje pierwsze narty[2]. Miał dziewięcioro rodzeństwa, czwórka zmarła w dzieciństwie[3]. Skakał na skoczni w Goleszowie. Wygrał konkurs w skokach o puchar dyrektora goleszowskiej cementowni. Został mistrzem Śląska juniorów w skokach[3]. W 1935 ukończył szkołę podstawową. Znalazł zatrudnienie jako pomocnik mechanika lotniczego[2]. Zdobył uprawnienia pilota oblatywacza szybowców, ukończył kurs lotów holowanych i akrobacji lotniczej. Zimą brał udział w zgrupowaniach Śląskiego Okręgowego Związku Narciarskiego, startując w zawodach. Zaczął też uczęszczać do technikum lotniczego w Katowicach, lecz wybuch wojny przerwał edukację. Przez trzy lata był robotnikiem przymusowym w okolicach Oberstdorfu, gdzie pracował przy torach kolejowych, a następnie, jako Ślązak, został siłą wcielony do armii niemieckiej, gdzie pracował w roli mechanika samolotowego. Był m.in. we Francji, Afryce i Ukrainie podczas walk na froncie wschodnim[2].
Po wojnie nadal zajmował się narciarstwem i szybownictwem. Pracował jako instruktor w Szkole Szybowcowej Ligi Lotniczej na Górze Chełm. Trenował swojego młodszego brata, Władysława. Sam startował w kombinacji norweskiej[1]. W 1948 reprezentował Polskę na igrzyskach w Sankt Moritz. Zajął 34. miejsce w kombinacji (w biegu był 35. z czasem 1:38:45.0 i notą 126,0 pkt. oraz 20. w skokach – 61,5 m, 58 m i 55 m z notą 195,5 pkt.) i 76. w biegu na 18 km[3]. Na olimpiadę pojechał w mundurze amerykańskiego oficera, gdyż nie miał własnego, reprezentacyjnego ubrania. Przed powrotem do domu wygrał konkurs skoków w Szpindlerowym Młynie[1]. Pokonał skoczków z Norwegii, Szwecji i Czechosłowacji, m.in. Asbjørna Ruuda. W pierwszej serii, w trudnych warunkach, uzyskał 79 metrów i zdobył Wielką Nagrodę Czechosłowacji[3]. W drugiej serii wylądował w tym samym miejscu. Został wicemistrzem Polski w skokach (1949) i w kombinacji (1950). W 1950 wygrał międzynarodowy konkurs skoków w Oberhofie. 11 marca 1951 zajął drugie miejsce w zawodach skoków na Memoriale Bronisława Czecha i Heleny Marusarzówny[4]. W 1952 w Oslo był na 39. w skokach na olimpiadzie (skoki na 57 m i 56,5 m z notą 178,0 pkt.). Wystąpił z kontuzją, gdyż podczas treningu zwichnął nogę w kolanie[1]. W 1960 swym skokiem otworzył skocznię w Nydku w Czechosłowacji. Po licznych operacjach plastyki ścięgien obu kolan zakończył karierę narciarską.
Praca trenerska
Tajner ukończył kursy szkoleniowe i został trenerem klasy mistrzowskiej. Dzięki niemu zamontowano oświetlenie na skoczni w Goleszowie. Brał też udział w budowie ok. 10 skoczni, boiska do gier sportowych, urządzeń lekkoatletycznych i biegowego toru igelitowego[1]. Wybudował trzy skocznie w Goleszowie, które zostały pokryte igelitem w latach 60. Dwie z nich istnieją do dzisiaj. Był też inicjatorem budowy skoczni w Wiśle-Centrum. Na wzór norweski włączył do treningu zawodników skoki do wody. Uczył ich także skoków na słomę (później używał drabinek i płótna, a także mat kokosowych i słomy ryżowej) i na stalowej linie. Celem tego rodzaju treningów skoczków było opanowanie podstawowych elementów: dojazdu, odbicia i lądowania[5]. Pracował w Olimpii Goleszów, Górniku Koniaków i ROW Rybnik. W latach 90. zrezygnował z działalności trenerskiej. Wychował setki skoczków, kombinatorów i biegaczy narciarskich[6]. Za swój wkład w narciarstwo otrzymał wiele odznaczeń i nagród państwowych, między innymi tytuł Mistrza Sportu, Złotą Odznakę PZN, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złotą Odznakę Zasłużony w rozwoju województwa katowickiego, Zasłużonego Działacza Kultury Fizycznej, Medale 30-lecia i 40-lecia Polski Ludowej, Zasłużonego Działacza Sportu Związkowego, Złotą Odznakę Zasłużonemu w rozwoju województwa katowickiego i inne[6]. Zmarł 25 lutego 1993 roku. Pochowany jest na cmentarzu katolickim[3]. Obecnie rozgrywany jest memoriał ku jego czci.
Osiągnięcia
Igrzyska olimpijskie

1948 ![]() |
– | 34. miejsce (w kombinacji norweskiej), 76. miejsce (w biegu na 18 km) |
1952 ![]() |
– | 39. miejsce (w skokach) |
Starty L. Tajnera w kombinacji na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Dyscyplina/konkurencja | Wynik | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|
34. | 31 stycznia – 2 lutego | 1948 | ![]() |
kombinacja norweska skoki + bieg na 18 km |
321,50 pkt. | 127,30 pkt. | Heikki Hasu |
Starty L. Tajnera w biegach na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Dyscyplina | Czas | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|
76. | 31 stycznia | 1948 | ![]() |
bieg na 18 km | 1:38:45,0 | 0:24:55,0 | Martin Lundström |
Starty L. Tajnera w skokach na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
39. | 24 lutego | 1952 | ![]() |
Holmenkollen | indywid. | 57,0 m | 56,5 m | 178,0 pkt | 48,0 pkt | Arnfinn Bergmann |
Sukcesy krajowe
- wicemistrz Polski w skokach: 1949[7]
- wicemistrz Polski w kombinacji: 1950
- brązowy medalista mistrzostw Polski w skokach: 1951[7].
Sukcesy zagraniczne
- Wielka Nagroda Czechosłowacji: 1948.
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.