Linia podstawowa
pojęcie z zakresu prawa morskiego / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Linia podstawowa (ang. baseline) – granica, od której mierzy się szerokość morza terytorialnego i innych stref morskich danego państwa. Jest nią linia wybrzeża w stanie najdalszego odpływu lub granica zewnętrzna morskich wód wewnętrznych[1]. W państwach archipelagowych jest to zewnętrzna granica wód archipelagowych. W przypadku mocno ukształtowanej linii brzegowej linię podstawową wytycza się z użyciem tzw. prostych podstawowych, łączących najdalej wysunięte punkty wybrzeża lub wysp przybrzeżnych. Długość pojedynczej prostej podstawowej nie powinna przekraczać 12 mil morskich[1] (ograniczenie to nie dotyczy zatok historycznych danego państwa), a w przypadku wód archipelagowych 100 mil morskich.