Literatura macedońska
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Literatura macedońska jako piśmiennictwo w pełni odrębne od literatury sąsiednich narodów zaczęła się rozwijać w końcu XIX w. Do XVIII–XIX w. tworzone na ziemiach macedońskich utwory wpisywały się w szerszy nurt piśmiennictwa cerkiewnosłowiańskiego, związanego z instytucjami Kościoła prawosławnego. Pierwszymi dziełami powstającymi w macedońskich dialektach południowosłowiańskich były pieśni ludowe, przekazywane ustnie, oraz opowiadania Cyryla Pejczinowicza i Joachima Kyrczowskiego powstałe w I poł. XIX w. Ich autorzy uważali się jednak za przedstawicieli jednego z regionalnych nurtów odrodzonej literatury bułgarskiej. Z postulatem utworzenia całkowicie odrębnej literatury macedońskiej i języka macedońskiego wystąpił jako pierwszy w 1903 Krste Misirkow.
Literatura w dialektach macedońskich rozwijała się w dwudziestoleciu międzywojennym mimo polityki serbizacji prowadzonej przez władze jugosłowiańskie. Najważniejszymi twórcami tego okresu byli poeci Koczo Racin, Wenko Markowski oraz Kołe Nedełkowski. Po II wojnie światowej skodyfikowany został macedoński język literacki. W literaturze pierwszych lat powojennych dominował narzucony odgórnie socrealizm, od lat 50. i 60. w literaturze macedońskiej pojawiły się utwory nawiązujące do nurtów awangardowych, podejmowane były próby utworzenia specyficznie macedońskiej syntezy tradycji z nowoczesnością. Czołowymi literatami macedońskimi byli Ante Popowski, Petre Andreewski, Żiwko Czingo, Włada Uroszewicz.