Lucjusz Antoniusz
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Lucjusz Antoniusz (Lucius Antonius M.f. M.n.), polityk rzymski, młodszy brat triumwira Marka Antoniusza.
Wywód przodków:
4. Marek Antoniusz Orator | ||||||
2. Marek Antoniusz Kretyk | ||||||
5. NN | ||||||
1. Lucjusz Antoniusz | ||||||
6. Lucjusz Juliusz Cezar | ||||||
3. Julia | ||||||
7. Fulwia | ||||||
W 54 p.n.e. miał wystąpić wraz z bratem Gajuszem jako oskarżyciel Aulusa Gabinusza, namiestnika prowincji Syrii w procesie o zdzierstwa i przekupstwa, jednak ostatecznie oskarzycielem został Gajusz Memmiusz[1]. W roku 50 p.n.e. sprawował kwesturę w prowincji Asia u boku propretora Kwintusa Minucjusza Terma (Quintus Minucius Thermus), który przy wyjeździe powierzył mu zarządzanie prowincją[2]. W 49 p.n.e. po przybyciu nowego namiestnika prowincji Asia propretora Gajusza Fanniusza zachował stanowisko prokwestora. Uwolnili od służby wojskowej Żydów zamieszkałych w Azji[3]. Zezwolił Żydom, by nadal mieli swoje własne zgromadzenie, gdzie zgodnie ze swoim zwyczajem i prawami rozstrzygali spory między sobą[4]. W Mylasie brał udział w walkach gladiatorskich[5][6]. W 44 p.n.e., gdy Marek był konsulem a Gajusz pretorem, Lucjusz został trybunem ludowym[7][8]. Lucjusz Antoniusz jako trybun wniósł w 44 r. ustawę o podziale gruntów i przewodził kolegium urzędników (septemwirat)[6] powołanych do jego przeprowadzenia[9]. W uznaniu tej działalności wszystkie tribus uznały w nim swojego patrona[5] i został uhonorowany posągami, wzniesionymi między innymi przez ekwitów i trybunów wojskowych[10]. Umożliwił Oktawianowi, wówczas osobie prywatnej nie uprawnionej do tego, wstąpienie na rostra i wygłoszenie mowy do ludu[11]. W 43 p.n.e. wspomagał brata Marka Antoniusza w toczonej wówczas wojnie domowej. Przyprowadził mu legion pod Mutinę. Cyceron oskarża Lucjusza, ze podobnie jak brat okrutnie traktował ludność cywilną[12]. W roku 41 p.n.e. został konsulem z Publiuszem Serwiliuszem Watią[13]. W pierwszy dzień roku odbył triumf za sukcesy w walkach przeciw plemionom alpejskim, pomimo że nie sprawował tam dowództwa[14]. Oktawian po podziale władzy między triumwirów powrócił do Italii z zadaniem zaopatrzenia dla weteranów wojennych[15]. Napotkał trudności bo z jednej strony naraził się na gniew wywłaszczanych a z drugiej strony niezadowoleni byli także sami weterani, gdyż ofiarowane im środki okazały się niewystarczające[16]. Nie chcąc by cała akcja osiedleńcza wydała się zasługą tylko Oktawiana, Lucjusz Antoniusz wspólnie z żoną Marka, Fulwią, doprowadzili do włączenia do komisji rozdzielającej ziemie swoich przedstawicieli z zadaniem wprowadzenia do kolonii legionistów Antoniusza[17]. Lucjusz Antoniusz działając w interesie swojego brata, Marka Antoniusza podburzał weteranów, występował w imieniu tych, którym odebrano ziemię[18], żeby ją przydzielić weteranom[19], co po nieudanych próbach porozumienia[20] doprowadziło do wojny z Oktawianem[15][21]. Po początkowych sukcesach i okupacji Rzymu (przepędził Marka Lepidusa, którego pozostawiono z wojskiem na straży miasta)[15][22] Lucjusz i Fulwia zostali w końcu oblężeni w Peruzji[19][23] przez Oktawiana i Marka Agrypę. Wśród oblężonych był też Tyberiusz Klaudiusz Neron[24]. W zimie 41/40 p.n.e. po kilkakrotnych nieudanych próbach wydarcia się oblęzeni w Peruzji zostali zmuszeni głodem do poddania się[18][23][25][26]. Oktawian zniszczył miasto[23](do pożaru miasta doprowadził jeden z mieszkańców, który z obawy przed rabunkiem podpalił własny dom[23]), po czym i Lucjuszowi[19][21] i wszystkim jego żołnierzom przebaczył[23][27]. Powierzył mu nawet namiestnictwo Hiszpanii (w zaszczytny sposób pozbywając się go z Italii i przez swych legatów roztaczając nad nim nadzór)[28]. Lucjusz Antoniusz znika odtąd ze źródeł, więc prawdopodobnie wkrótce zmarł.