Ludwika Sabaudzka
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Ludwika Sabaudzka (ur. 11 września 1476 w Point d'Ain, zm. 22 września 1531 w Gretz-sur-Loign) – księżna Andegawenii, Angloulême, Nemours i Owernii, córka Filipa II, księcia Sabaudii, i Małgorzaty, córki Karola I, księcia de Bourbon. Matka króla Francji Franciszka I.
Ten artykuł od 2010-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Księżna Angoulême | |||
Okres | |||
---|---|---|---|
Jako żona |
Karola d’Angoulême | ||
Księżna Andegawenii | |||
Okres |
od 15 kwietnia 1524 | ||
Jako żona |
Karola d’Angoulême | ||
Księżna Nemours | |||
Okres | |||
Jako żona |
Karola d’Angoulême | ||
Księżna Owernii | |||
Okres | |||
Jako żona |
Karola d’Angoulême | ||
Dane biograficzne | |||
Data i miejsce urodzenia |
11 września 1476 | ||
Data i miejsce śmierci |
22 września 1531 | ||
Miejsce spoczynku | |||
Ojciec | |||
Matka |
Małgorzata | ||
Rodzeństwo |
Hieronim, | ||
Mąż |
Karol Walezjusz | ||
Dzieci | |||
|
16 lutego 1488 w Paryżu 12-letnia Ludwika poślubiła Karola Walezjusza, hrabiego Angoulême (1459 – 1 stycznia 1496), syna hrabiego Jana d’Angoulême i Małgorzaty, córki Alana IX, wicehrabiego de Rohan. Karol i Ludwika mieli razem syna i córkę:
- Małgorzata (11 kwietnia 1492 – 21 grudnia 1549), żona księcia Alençon Karola IV i króla Nawarry Henryka II
- Franciszek I (12 września 1494 – 31 lipca 1547), król Francji
Ludwika interesowała się polityką i dyplomacją. Wychowana w renesansowej Italii była również zainteresowana popieraniem literatury i sztuki. Przy pomocy swojego włoskiego spowiednika, Cristoforo Numai, wychowywała swoje dzieci w duchu włoskiego renesansu. Dążyła również do zapewnienia im jak najlepszej przyszłości. Kiedy w 1496 r. zmarł jej mąż przeniosła się wraz z dziećmi na dwór króla Francji Ludwika XII. Mały Franciszek rychło stał się ulubieńcem króla, który w 1514 r. ożenił go ze swoją córką Klaudią. Ludwik zmarł w 1515 r. i Franciszek został kolejnym królem Francji.
4 lutego 1515 r. Ludwika otrzymała tytuł księżnej Angloulême. 15 kwietnia 1524 r. otrzymała tytuł księżnej Anjou (Andegawenii). W tym samym roku otrzymała tytuł księżnej Nemours, który w 1528 r. przekazała swojemu przyrodniemu bratu, Filipowi Sabaudzkiemu.
Ponieważ jej matka była jedną z sióstr ostatniego księcia z głównej linii domu Burbonów, po śmierć księżnej de Burbon – Zuzanny, Ludwika zgłosiła swoje pretensje do księstwa Owernii i innych posiadłości Burbonów. Musiała o nie konkurować z wdowcem po Zuzannie, Karolem III. Popierana przez swojego syna Ludwika zaproponowała Karolowi swoją rękę. Burbon odrzucił jednak tę propozycję, co sprawiło, że Ludwika zaczęła spiskować przeciwko niemu na dworze. W wyniku jej działań Karol został wygnany, a jego dobra skonfiskowane. Karol znalazł schronienie na dworze wroga Francji, cesarza Karola V. Dowodził cesarskimi oddziałami podczas wojny z Francją i zginął w 1527 r. Rok później Ludwika otrzymała tytuł księżnej Owernii.
Księżna Ludwika odgrywała aktywną rolę w kształtowaniu polityki swojego syna, zwłaszcza w pierwszych latach jego panowania. W czasie jego nieobecności występowała jako regentka Francji. W 1529 r. brała udział we francusko-hiszpańskich rokowaniach, które doprowadziły do podpisania 3 sierpnia traktatu w Cambrai, zwanego „damskim pokojem”. gdyż podpisy pod traktatem złożyła Ludwika oraz ciotka cesarza Karola, Małgorzata Habsburżanka.
Ludwika zmarła w 1531 r. w wieku 55 lat. Została pochowana w bazylice Saint-Denis w Paryżu. Wszystkie jej tytuły zostały po jej śmierci przyłączone do Korony.