Manfred Wolke
bokser wschodnioniemiecki, mistrz olimpijski / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Manfred Wolke (ur. 14 stycznia 1943 w Poczdamie-Babelsbergu[1]) – wschodnioniemiecki bokser, mistrz olimpijski z 1968.
Manfred Wolfke (1983). | |||||||||||||||||||
Data i miejsce urodzenia |
14 stycznia 1943 | ||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Wzrost |
176 cm | ||||||||||||||||||
Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||
|
Przez niemal całą karierę startował w kategorii półśredniej (do 67 kg). Zdobył w niej srebrny medal na mistrzostwach Europy w 1967 w Rzymie, gdzie wygrał m.in. w eliminacjach z Wiesławem Rudkowskim, a w finale przegrał z Bohumilem Němečkiem z Czechosłowacji[2].
Na letnich igrzyskach olimpijskich w 1968 w Meksyku zdobył złoty medal wygrywając w finale z Josephem Bessalą z Kamerunu[1]. Odpadł w ćwierćfinale mistrzostw Europy w 1969 w Bukareszcie po porażce z reprezentantem gospodarzy Victorem Zilbermanem[3]. W tym samym roku zwyciężył w Mistrzostwach Armii Zaprzyjaźnionych w Kijowie[4].
Zdobył srebrny medal na mistrzostwach Europy w 1971 w Madrycie, po wygranej m.in. w eliminacjach z Ryszardem Petkiem i porażce w finale z Wegrem Jánosem Kajdim[5]. Na igrzyskach olimpijskich w 1972 w Monachium był chorążym reprezentacji NRD. Nie zdobył medalu przegrywając przez nokaut w drugiej walce z późniejszym mistrzem Emilio Coreą z Kuby[1]. Wkrótce potem zakończył karierę bokserską.
Wolke był mistrzem NRD w wadze półśredniej w latach 1967–1970 oraz w wadze lekkośredniej (do 71 kg) w 1971[6].
Później pracował jako trener, opiekując się m.in. takimi zawodnikami, jak Rudi Fink czy Henry Maske.