Maria Morstin-Górska
polska pisarka / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Maria Helena Morstin-Górska z Raciborska, herbu Leliwa (ur. 9 lipca 1893 w Pławowicach, zm. 14 października 1972 w Krakowie) – polska poetka, publicystka i tłumaczka.
Leliwa | |
Rodzina |
Morsztynowie |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Data i miejsce śmierci | |
Ojciec |
Ludwik Morsztyn |
Matka |
Amelia Lubieniecka |
Mąż | |
Dzieci |
Ludwik Górski, Anna Górska |
Była córką hrabiego Ludwika Morsztyna i jego żony Amelii. 28 sierpnia 1923 w Pławowicach poślubiła Franciszka Górskiego. Mieli dwoje dzieci: Ludwika Górskiego i Annę Górską.
Studiowała na wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w latach 1912-1914 oraz po zakończeniu I wojny światowej. Po studiach podjęła współpracę z różnymi czasopismami: krakowskim „Czasem”, „Pamiętnikiem Warszawskim”, „Verbum”, „Pax”. Od 1927 należała do Związku Zawodowego Literatów Polskich. Po II wojnie światowej współpracowała z „Tygodnikiem Powszechnym” (1945-1952, 1957-1962, 1967-1972). Od 1962 należała do zespołu redakcyjnego pisma „Znak”.
Jest autorką zbiorów poezji: Elegie jesienne (1917), Sursum corda (1920), Błyski latarni (1922), Krąg miłości (1929), Poezje. Wybór (1974). Przekładała także powieści Sigrid Undset: Gymnadenia i Krzak gorejący oraz Antoine’a de Saint-Exupéry’ego: Ziemia, ojczyzna ludzi.
Pochowana została na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie (sektor SC14-1-11)[1].