Marie-Dominique Chenu
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Marie-Dominique Chenu OP (ur. 7 stycznia 1895 w Soisy-sur-Seine, zm. 11 lutego 1990 w Paryżu) – francuski dominikanin, teolog, przedstawiciel chrześcijańskiego egzystencjalizmu.
Kraj działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Data i miejsce śmierci | |
Wyznanie |
katolicyzm |
Kościół |
rzymskokatolicki |
Inkardynacja | |
Prezbiterat |
W 1913 roku wstąpił do zakonu dominikanów, a święcenia przyjął w 1919 roku w Rzymie. Rok później obronił pracę doktorską napisaną pod kierunkiem Reginalda Garrigou-Legrange’a OP. Następnie został wykładowcą, a później przełożonym Le Saulchoir koło Tournai w Belgii.
W 1942 r., w związku z umieszczeniem jego książki Une ecole de theologie: Le Saulchoir na rzymskim Indeksie, złożył rezygnację z zajmowanego stanowiska i osiadł w paryskim klasztorze Saint-Jacques, a po zawieszeniu przez Watykan ruchu księży-robotników, z którym był związany, przeniósł się do Rouen.
Aktywnie włączył się w prace na rzecz Soboru watykańskiego II – jego wkładem były liczne odczyty i konferencje dla biskupów, praca w komisjach redagujących dokumenty soborowe, z których najważniejszy stał się Schemat XIII – podstawa Konstytucji duszpasterskiej o Kościele w świecie współczesnym. Przez pewien czas pracował jako ekspert w Sekretariacie do Spraw Niewierzących oraz wykładał w Instytucie Katolickim w Paryżu. Zmarł w Paryżu w 1990 r.
Był wybitnym mediewistą, znawcą teologii XII i XIII w., znakomitym badaczem i interpretatorem myśli św. Tomasza z Akwinu. Uważał, że myśl teologiczna winna być solidarna ze swoją epoką, zajmował się wieloma kwestiami społeczno-politycznymi. Jako twórca tzw. teologii pracy oddziaływał na rozwijający się 1943-1954 francuski ruch księży-robotników[1].