Masahiko Harada
Japoński skoczek narciarski, trener, komentator sportowy / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Masahiko Harada?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Masahiko Harada (jap. 原田雅彦 Harada Masahiko; ur. 9 maja 1968 w Kamikawie) – japoński skoczek narciarski, trzykrotny medalista olimpijski, sześciokrotny medalista mistrzostw świata oraz dwukrotny zwycięzca Letniego Grand Prix w skokach narciarskich.
Ten artykuł dotyczy japońskiego skoczka narciarskiego. Zobacz też: Masahiko „Fighting” Harada – bokser japoński. |
Data i miejsce urodzenia | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Klub |
Snow Brand Milk | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Reprezentacja | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Debiut w PŚ |
25 stycznia 1986, Sapporo (53. miejsce) | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Pierwsze punkty w PŚ |
24 stycznia 1987, Sapporo (15. miejsce) | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Pierwsze podium w PŚ |
2 grudnia 1995, Lillehammer (2. miejsce) | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Pierwsze zwycięstwo w PŚ |
8 grudnia 1995, Villach | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Dorobek medalowy | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Swój pierwszy skok oddał w 1977[1]. W Pucharze Świata zadebiutował 24 stycznia 1987 podczas zawodów w Sapporo, gdzie zajął 15. miejsce. Tym samym w swoim pierwszym pucharowym starcie od razu zdobył punkty. W sezonie sezonu 1986/1987 z dorobkiem jednego punktu został sklasyfikowany na 85. miejscu w klasyfikacji generalnej (Do sezonu 1992/1993 obowiązywała inna punktacja za miejsca w konkursach Pucharu Świata).
W sezonie sezon 1989/1990 dwukrotnie zajął miejsca w pierwszej piętnastce konkursów i w klasyfikacji generalnej tego sezonu zajął 52. miejsce. W lutym 1990 roku wziął udział w mistrzostwach świata w lotach w Vikersund, gdzie uplasował się na 30. pozycji. Jego ostatnim startem w sezonie 1990/1991 były mistrzostwa świata w Val di Fiemme w lutym 1991. Wziął w nich udział mimo tego, że w konkursach PŚ poprzedzających mistrzostwa nie zdobył żadnego punktu. Zaprezentował się tylko w konkursach indywidualnych, zajmując siedemnaste miejsce na dużej skoczni oraz piętnaste na małej. W klasyfikacji generalnej sezonu ponownie nie został uwzględniony.
Sezon 1991/1992 zaczął od startów w Sapporo w grudniu 1991. W dwóch konkursach indywidualnych nie zdobył punktów i aż do lutego 1992, kiedy odbywały się igrzyska olimpijskie w Albertville Harada nie pojawił się w zawodach pucharowych. Na samych igrzyskach zajął czwarte miejsce w konkursie indywidualnym na dużym obiekcie, przegrywając walkę o brązowy medal z Heinzem Kuttinem. Czwarte miejsce zajął także wspólnie z kolegami z reprezentacji w konkursie drużynowym. Na normalnej skoczni zajął czternaste miejsce. Miesiąc po igrzyskach wystartował na mistrzostwach świata w lotach w Harrachovie zajmując dziewiętnaste miejsce. W klasyfikacji generalnej uplasował się na 29. pozycji.
Pierwsze punkty w sezonie 1992/1993 zdobył w piątym konkursie cyklu, 20 grudnia 1992 w Sapporo, gdzie był dziewiąty. Następnie wystartował we wszystkich konkursach 41. Turnieju Czterech Skoczni zajmując kolejno czwarte miejsce w Oberstdorfie, dziewiąte w Garmisch-Partenkirchen, piąte w Innsbrucku i osiemnaste w Bischofshofen. Dało mu to czwarte miejsce w klasyfikacji końcowej tej edycji TCS. Łącznie pięciokrotnie zdobywał punkty w tym sezonie i zajął 16. miejsce w klasyfikacji generalnej. W lutym 1993 wystąpił na mistrzostwach świata w Falun, gdzie wywalczył swój pierwszy medal w karierze zajmując pierwsze miejsce w konkursie indywidualnym na normalnym obiekcie. W pierwszej serii osiągnął 92,5 m co było najlepszą odległością całego konkursu. Na podium znaleźli się także Andreas Goldberger oraz Jaroslav Sakala. Na dużej skoczni skoki na odległości 115 i 113 m dały mu czwarte miejsce w konkursie indywidualnym, a w konkursie drużynowym Japończycy z Haradą w składzie zajęli piąte miejsce.
Najważniejszą imprezą sezonu 1993/1994 były igrzyska olimpijskie w Lillehammer. W pierwszych olimpijskich zawodach – indywidualnym konkursie na dużej skoczni Harada był czwarty po pierwszej serii, jednak z dużą stratą do trzeciego Goldbergera. W drugiej serii po słabszym skoku spadł na 13. miejsce. Z kolei konkurs indywidualny na normalnej skoczni ukończył na 55. miejscu. W konkursie drużynowym po pierwszej serii Japończycy zajmowali drugie miejsce ze startą 0,8 punktu do prowadzących Niemców. Harada oddał wówczas skok na 122 m. W finałowej serii, przed skokiem tego zawodnika Japonia prowadziła. Skakał on w ostatniej grupie i osiągnął 97,5 m, co zepchnęło Japonię na drugą pozycję[2]. Był to pierwszy w historii medal dla Japonii w konkursach drużynowych skoków narciarskich. W sezonie 1994/1995 dwa razy zdobył punkty, ale w czołowej dziesiątce się nie znalazł. W efekcie zajął 59. miejsce w klasyfikacji generalnej. Wystąpił w konkursie indywidualnym na normalnej skoczni podczas mistrzostw świata w Thunder Bay. Zajął wówczas 53. miejsce.
Latem 1996 zajął trzecie miejsce w trzeciej edycji Letniego Grand Prix w skokach narciarskich. Dobrą formę utrzymał w sezonie 1995/1996, który rozpoczął 2 grudnia 1995 od zajęcia trzeciego miejsca w Lillehammer. Było to jego pierwsze podium w karierze. Sześć dni później, w Villach odniósł swe pierwsze zwycięstwo w Pucharze Świata. Łącznie w tym sezonie ośmiokrotnie stawał na podium zawodów pucharowych czterokrotnie zwyciężając i czterokrotnie zajmując trzecie miejsce. Zaowocowało to piątym miejscem w klasyfikacji generalnej. Kolejne podium wywalczył w połowie sezonu 1996/1997, kiedy 26 stycznia 1997 w Hakubie zajął trzecie miejsce. Było to jego jedyne podium w tym sezonie i w klasyfikacji generalnej zajął 29. miejsce. Jednak na mistrzostwach świata w Trondheim w 1997 wywalczył trzy medale. Po raz drugi w karierze został mistrzem świata, zwyciężając w konkursie indywidualnym na dużej skoczni. Na normalnym obiekcie zdobył srebrny medal, ustępując tylko Janne Ahonenowi. Trzeci medal, także srebrny wywalczył razem z Kazuyoshim Funakim, Takanobu Okabe i Hiroyą Saitō w konkursie drużynowym.
Latem 1997 wygrał trzy z pięciu konkursów czwarte edycji Letniego Grand Prix i triumfował w klasyfikacji końcowej, wyprzedzając Espena Bredesena i Martina Höllwartha. Najlepsze wyniki osiągnął jednak w sezonie 1997/1998, kiedy to zajął czwarte miejsce w klasyfikacji generalnej. Ośmiokrotnie stawał na podium zawodów PŚ, przy czym pięciokrotnie zwyciężał, dwa razy był drugi i raz trzeci. W lutym 1998 wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Nagano. Po pierwszej serii indywidualnego konkursu na normalnej skoczni Harada znajdował się na prowadzeniu. Japończyk osiągnął 91,5, m jednak w drugiej serii skoczył 84,5 m i spadł na piąte miejsce. W konkursie na dużej skoczni zajmował szóste miejsce z odległością 120 m. W drugiej kolejce oddał najdłuższy skok konkursu osiągając 136 m i awansował na trzecie miejsce. Czwartego w konkursie Andreasa Widhölzla wyprzedził o 0,1 punktu. Harada znalazł się też w zespole Japonii na konkurs drużynowy[3]. Skaczący w trzeciej grupie Harada w trudnych warunkach osiągnął 79,5 m. Japończycy spadli z pierwszego na czwarte miejsce. W drugiej serii Harada wyrównał wynoszący 137 metrów rekord Skoczni Olimpijskiej w Hakubie ustanowiony chwilę wcześniej przez Okabe. Japończycy zdobyli złoty medal, wyprzedzając bezpośrednio reprezentację Niemiec. Na zakończenie sezonu, 13 marca 1998 w Trondheim zwyciężył po raz ostatni w karierze w zawodach PŚ.
Latem 1998 wygrał piątą edycję Letniego GP, zwyciężając w czterech z sześciu konkursów indywidualnych. W zimowym sezonie 1998/1999 dwukrotnie stawał na podium zajmując trzecie miejsce 9 marca 1999 w Trondheim oraz dwa dni później w Falun. Konkursy te były częścią trzeciej edycji Turnieju Nordyckiego, w którym Harada ostatecznie był czwarty. W klasyfikacji generalnej tego sezonu zajął dziewiąte miejsce. W lutym 1999, na mistrzostwach świata w Ramsau na dużej skoczni zajął szóste miejsce, natomiast na normalnym obiekcie zdobył brązowy medal. Wyprzedzili go tylko Funaki oraz Hideharu Miyahira. W konkursie drużynowym Japończycy zdobyli srebro, przegrywając z reprezentacją Niemiec.
Sezon 1999/2000 przyniósł mu tylko jedno podium – 1 stycznia 2000 w Ga-Pa zajął drugie miejsce. W tym sezonie jeszcze ośmiokrotnie plasował się w czołowej dziesiątce i ostatecznie zajął 11. miejsce w klasyfikacji generalnej. Ostatnie podium wywalczył na początku sezonu 2000/2001, kiedy 29 grudnia 2000 roku w Oberstdorfie zajął trzecie miejsce. W pozostałych startach także punktował jednak w czołowej dziesiątce już się nie znalazł. Wyniki te uplasowały go na 26. miejscu w klasyfikacji generalnej. Na mistrzostwach świata w Lahti w 2001 wystartował we wszystkich czterech zawodach, jednak medalu nie zdobył. Na dużej skoczni udział w konkursie indywidualnym zakończył już po pierwszej serii, z odległością 102 m zajmując 33. miejsce. W indywidualnym konkursie na normalnym obiekcie wypadł znacznie lepiej zajmując piątą pozycję, a w drugiej serii uzyskał drugą odległość kolejki (94 m). Z kolei w obu konkursach drużynowych Japończycy z Haradą w składzie zajęli czwarte miejsce. Były to ostatnie mistrzostwa w jego karierze.
W olimpijskim sezonie 2001/2002 najlepszym wynikiem Harady było czwarte miejsce w Titisee-Neustadt (2 grudnia 2001). Wyniki te wystarczyły jednak do wyjazdu na igrzyska olimpijskie w Salt Lake City. W obu indywidualnych startach zajął 20. miejsce, a w konkursie drużynowym wspólnie z kolegami z reprezentacji był piąty. W klasyfikacji generalnej zajął 38. miejsce. Po trzech nieudanych próbach zakwalifikowania się do początkowych konkursów sezonu 2002/2003 skupił się na startach w Pucharze Kontynentalnym. Jeszcze 26 grudnia 2005 w Sankt Moritz zajął drugie miejsce w zawodach Pucharu Kontynentalnego. Harada znalazł się w kadrze Japonii na igrzyska olimpijskie w Turynie w 2006, ale podczas kwalifikacji do konkursu na skoczni K-95 został zdyskwalifikowany za nieprzepisową długość nart. Po tym postanowił zakończyć karierę sportową.
Łącznie w przeciągu kariery 21 razy stawał na podium, w tym dziewięć razy zwyciężał, trzy razy był drugi i dziewięć razy trzeci. Od 2007 jest trenerem w Japońskim Związku Narciarskim[4].
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Konkurs | Wynik | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|
14. | 9 lutego | 1992 | Albertville | Skocznia normalna indywidualnie | 201 pkt | -21,8 pkt | Ernst Vettori |
4. | 14 lutego | 1992 | Albertville | Skocznia duża drużynowo[uwaga 1] | 571 pkt | -73,4 pkt | Finlandia |
4. | 16 lutego | 1992 | Albertville | Skocznia duża indywidualnie | 211,3 pkt | -28,2 pkt | Toni Nieminen |
13. | 20 lutego | 1994 | Lillehammer | Skocznia duża indywidualnie | 199,9 pkt | -74,6 pkt | Jens Weißflog |
2. | 22 lutego | 1994 | Lillehammer | Skocznia duża drużynowo[uwaga 2] | 956,9 pkt | -13,2 pkt | Niemcy |
55. | 25 lutego | 1994 | Lillehammer | Skocznia normalna indywidualnie | 125,5 pkt | -156,5 pkt | Espen Bredesen |
5. | 11 lutego | 1998 | Nagano | Skocznia normalna indywidualnie | 218,4 pkt | -16 pkt | Jani Soininen |
3. | 15 lutego | 1998 | Nagano | Skocznia duża indywidualnie | 258,3 pkt | -14 pkt | Kazuyoshi Funaki |
1. | 16 lutego | 1998 | Nagano | Skocznia duża drużynowo[uwaga 3] | 933 pkt | - | - |
20. | 10 lutego | 2002 | Salt Lake City | Skocznia normalna indywidualnie | 232 pkt | -37 pkt | Simon Ammann |
20. | 13 lutego | 2002 | Salt Lake City | Skocznia duża indywidualnie | 222,8 pkt | -58,6 pkt | Simon Ammann |
5. | 18 lutego | 2002 | Salt Lake City | Skocznia duża drużynowo[uwaga 4] | 926 pkt | -48,1 pkt | Niemcy |
DSQ[5] | 11 lutego | 2006 | Turyn | Skocznia normalna indywidualnie | – | ||
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Konkurs | Wynik | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|
17. | 10 lutego | 1991 | Val di Fiemme | Skocznia duża indywidualnie | 183,2 pkt | -34,3 pkt | Franci Petek |
15. | 16 lutego | 1991 | Val di Fiemme | Skocznia normalna indywidualnie | 198,6 pkt | -24,3 pkt | Heinz Kuttin |
4. | 21 lutego | 1993 | Falun | Skocznia duża indywidualnie | 231,2 pkt | -10,2 pkt | Espen Bredesen |
5. | 23 lutego | 1993 | Falun | Skocznia duża drużynowo[uwaga 5] | 716 pkt | -105,5 pkt | Norwegia |
1. | 27 lutego | 1993 | Falun | Skocznia normalna indywidualnie | 237,8 pkt | - | - |
53. | 12 marca | 1995 | Thunder Bay | Skocznia normalna indywidualnie | 55 pkt | -211 pkt | Takanobu Okabe |
2. | 22 lutego | 1997 | Trondheim | Skocznia normalna indywidualnie | 258,5 pkt | -5 pkt | Janne Ahonen |
2. | 27 lutego | 1997 | Trondheim | Skocznia duża drużynowo[uwaga 3] | 905 pkt | -50,3 pkt | Finlandia |
1. | 1 marca | 1997 | Trondheim | Skocznia duża indywidualnie | 252,1 pkt | - | - |
6. | 21 lutego | 1999 | Ramsau | Skocznia duża indywidualnie | 246,8 pkt | -16,6 pkt | Martin Schmitt |
2. | 23 lutego | 1999 | Ramsau | Skocznia duża drużynowo[uwaga 6] | 987 pkt | -1,9 pkt | Niemcy |
3. | 26 lutego | 1999 | Ramsau | Skocznia normalna indywidualnie | 252 pkt | -3 pkt | Kazuyoshi Funaki |
33. | 19 lutego | 2001 | Lahti | Skocznia duża indywidualnie | 86,3 pkt | -190 pkt | Martin Schmitt |
4. | 21 lutego | 2001 | Lahti | Skocznia duża drużynowo[uwaga 7] | 837,9 pkt | -101,9 pkt | Niemcy |
5. | 23 lutego | 2001 | Lahti | Skocznia normalna indywidualnie | 217,5 pkt | -28,5 pkt | Adam Małysz |
4. | 23 lutego | 2001 | Lahti | Skocznia normalna drużynowo[uwaga 8] | 886,5 pkt | -67 pkt | Austria |
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Konkurs | Wynik | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|
30. | 25 lutego | 1990 | Vikersund | Loty indywidualnie | 302,9 pkt | -54,8 pkt | Dieter Thoma |
19. | 22 marca | 1992 | Harrachov | Loty indywidualnie | 283,5 pkt | -109 pkt | Noriaki Kasai |