Mateusz I Lotaryński
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Mateusz I Lotaryński (ur. ok. 1110, zm. 13 maja 1176) – książę Lotaryngii od 1139, syn Szymona I i Adelajdy, córki Henryka III, grafa Leuven.
książę Górnej Lotaryngii | |
Okres |
od 13 stycznia 1138 |
---|---|
Poprzednik | |
Następca | |
Dane biograficzne | |
Dynastia | |
Data urodzenia |
ok. 1110 |
Data śmierci | |
Ojciec | |
Matka |
Adelajda |
Żona |
Judyta |
Gdy Mateusz przejmował władzę w księstwie, na tron Niemiec wstąpiła nowa dynastia – Hohenstaufowie. Książę poślubił Judytę (ok 1123 – ok. 1194), bratanicę cesarza Konrada III i siostrę Fryderyka Barbarrosy, przez co łączność pomiędzy Lotaryngią i cesarstwem została umocniona. Książę brał udział w wyprawie Fryderyka po koronę cesarską w 1155 oraz w walkach toczonych przez cesarza z papieżem Aleksandrem III i wspierającymi go królami Francji i Sycylii. Mateusz I był w nieustannym konflikcie z biskupami Toul, pomimo tego książę dokonywał licznych darowizn na rzecz Kościoła i ufundował kilka klasztorów, w tym opactwo w Clairlieu, w którym został pochowany razem ze swoją żoną.