Mauretania (starożytne królestwo)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Mauretania (łac. Mauretania lub Mauritania, gr. Maurusía) – starożytne królestwo w północno-zachodniej Afryce, o zmiennych granicach; obejmowało współczesne północne Maroko i północno-zachodnią Algierię.
Ten artykuł dotyczy starożytnego królestwa. Zobacz też: inne znaczenia tej nazwy. |
Ten artykuł od 2015-01 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Ustrój polityczny | |||
---|---|---|---|
Pierwszy władca |
Bocchus I | ||
Ostatni władca |
Aedemon | ||
Wcielenie do Rzymu |
42 | ||
|
Zamieszkiwane było przez przodków współczesnych Berberów, graniczyło z innymi krainami, których ludność była prawdopodobnie berberyjska – od wschodu z Numidią, od południa z saharyjską Getulią. Największym z zamieszkujących ją plemion, z których wiele prowadziło koczowniczy tryb życia, byli Maurowie (Mauri). Wybrzeże Mauretanii było objęte wpływami Fenicjan, a później Kartagińczyków.
Pierwsze kontakty z Rzymem to okres wojny z królem numidyjskim Jugurtą, podczas której władca Mauretanii Bocchus I dopomógł Rzymianom w schwytaniu Jugurty. Synowie Bocchusa, sprawujący rządy wspólnie Bocchus II i Bogud II wspomagali Cezara w wojnie z Pompejuszem toczącej się na terenie Afryki w 46 p.n.e., otrzymując od niego w nagrodę zachodnią część Numidii. Po śmierci Cezara władcy Mauretanii nadal uczestniczyli w sprawach Rzymian, ale tym razem niezgodnie – Bocchus poparł bowiem Oktawiana, a Bogud Marka Antoniusza. Po śmierci Bocchusa (33 p.n.e.) August włączył Mauretanię do Rzymu jako prowincję, w 25 p.n.e. przekazał ją jednak władcy Numidii Jubie II.
Ostatecznie, po zamordowaniu na rozkaz Kaliguli w roku 40 syna Juby II i Kleopatry Selene – króla Ptolemeusza (ostatniego potomka Ptolemeuszy), Mauretania stała się prowincją rzymską. Od 42 r. jej część zachodnia tworzyła prowincję Mauretania Tingitana ze stolicą w Tingis (obecny Tanger), część wschodnia razem z częścią Numidii – prowincję Mauretania Caesariensis ze stolicą w Sitifis (obecnie Satif).