Max Glauer
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Max Glauer (ur. 11 sierpnia 1867 we Wrocławiu, zm. 27 sierpnia 1935 w Opolu) – niemiecki i śląski artysta fotografik.
Max Glauer (1927) | |||
Data i miejsce urodzenia |
11 sierpnia 1867 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci |
27 sierpnia 1935 | ||
Narodowość |
niemiecka | ||
Dziedzina sztuki |
fotografia | ||
|
Pochodził z protestanckiej[1] rodziny Glauerów, osiadłej we Wrocławiu. Dzieciństwo spędził w Pokoju[potrzebny przypis]. Od 1883 do co najmniej 1892 r. pracował w różnych pracowniach fotograficznych Wrocławia, ucząc się tam zawodu. Uczył się też grafiki i malowania we wrocławskiej Królewskiej Szkole Sztuki, uzyskując jej dyplom w 1888[2]. Od 1894 zamieszkał w Opolu na Krakauerstrasse 34a (dzisiejsza ulica Krakowska; dom już nie istnieje) i otworzył zakład fotograficzny[3].
Szybko zdobył sobie uznanie zarówno wśród Opolan, jak i wśród arystokracji Cesarstwa Niemieckiego. W 1912 król Wirtembergii Wilhelm II Wirtemberski, który był właścicielem Pokoju, mianował Glauera nadwornym fotografem. Przez kilka lat fotografował on koronowane głowy, również cesarza Wilhelma II, kiedy ten odwiedził Mosznę. W późniejszych latach sportretował m.in. feldmarszałka Hindenburga, a w 1933 Adolfa Hitlera.
Często podróżował po Śląsku na rowerze, a później samochodem. Interesowały go śląskie wsie i ich mieszkańcy. Do dziś w niektórych śląskich domach można znaleźć zdjęcia zrobione w jego zakładzie.
W 1926 Glauer postanowił przebudować swój opolski dom - powierzył to zadanie znanemu wrocławskiemu architektowi Heinrichowi Lauterbachowi. Dom stał się miejscem spotkań opolskiej elity intelektualnej i artystycznej, bywali tam politycy, odbywały się spotkania Opolskiej Gminy Eichendorffa. Często odbywały się tam wystawy dzieł sztuki.
Oprócz fotografii Glauer wydał również opowiadania z czasów młodości w Pokoju, publikowane w Oppelner Heimatkalender w 1934.
Grób artysty znajdował się na cmentarzu przy Breslauerstrasse (ulica Wrocławska), lecz nie przetrwał do dzisiejszych czasów.