Metody badania transportu anionów za pomocą syntetycznych transporterów
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Transport anionów przez błonę biologiczną jest bardzo ważnym procesem biochemicznym. Przykładowo oddychanie komórkowe, czyli zachodzący w każdej komórce proces utleniania związków organicznych i wytwarzania energii, wymaga transportowania szeregu różnych anionów biorących w nim udział: wodorowęglanów, karboksylanów i fosforanów[1]. Z kolei siarczany są jednymi z najczęściej występujących anionów w ludzkim osoczu oraz głównym źródłem siarki w wielu organizmach[2]. Transportery anionów siarczanowych odgrywają zatem istotną rolę, ponieważ zaburzenia ich funkcji mogą być związane z różnymi chorobami[3][4]. Jednak najczęściej badanymi anionami w tym kontekście są chlorki. Pomimo ogromnej ilości publikacji o nowych, coraz to bardziej skutecznych transporterach chlorków istnieje zauważalny niedosyt badań na temat transportu innych anionów, takich jak siarczany, wodorowęglany, fosforany organiczne czy aminokwasy. Prawdopodobnie przyczyną tego jest brak dogodnej metody badania innych anionów, niż chlorki. Mimo to naukowcy wciąż intensywnie badają różne związki chemiczne pod kątem ich zdolności do transportowania anionów.
Otrzymane w laboratorium cząsteczki, które potrafią transportować aniony przez membrany lipofilowe (np. dwuwarstwy lipidowe w liposomyach) nazywają się syntetycznymi anionoforami. Wspomagany syntetycznymi związkami transport anionów przez błonę lipofilową może zachodzić według mechanizmów uniportu, symportu lub antyportu.