Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych – traktat uchwalony w wyniku konferencji ONZ w Nowym Jorku, na mocy rezolucji Zgromadzenia Ogólnego nr 2200A (XXI) z 16 grudnia 1966 roku[1]. Wszedł w życie 23 marca 1976 roku w trzy miesiące po ratyfikacji lub przystąpieniu przez 35 państw zgodnie z art. 49. Obok Międzynarodowego paktu praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych, zapewnia podstawowe prawa i wolności człowieka oraz zobowiązania państwa wobec obywateli. Posiada wiążący charakter prawny, w przeciwieństwie do Powszechnej deklaracji praw człowieka z 1948. Układ został otwarty do ratyfikacji przez państwa, które zobowiązywały się przestrzegać jego postanowień na własnym terytorium. Składa się z pięciu części. Czwarta część Paktu powoływała do życia Komitet Praw Człowieka, który stoi na straży przestrzegania postanowień Paktu. Szczegóły działalności Komitetu określał wydany tego samego roku Pierwszy protokół fakultatywny. W piątej zawarto formalno-prawne postanowienia końcowe. W 1989 roku, w Nowym Jorku sporządzony został Drugi protokół fakultatywny, postulujący zniesienie kary śmierci.
Depozytariuszem jest Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych (art. 48). Pakt został spisany w językach miarodajnych: angielskim, chińskim, francuskim, hiszpańskim i rosyjskim (art. 53).
Do 2024 Pakt ratyfikowały 173 państwa[2]. Polska ratyfikowała go 18 marca 1977, zaś wszedł on w stosunku do niej w życie 18 czerwca tegoż roku[3].