Michał Jelski
polski skrzypek, kompozytor, publicysta muzyczny / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Michał Jelski herbu Pielesz (ur. 8 października 1831 w Dudziczach, zm. 12 stycznia 1904 w Rusinowiczach) – polski skrzypek, kompozytor, publicysta muzyczny, ziemianin. Brat Aleksandra Jelskiego.
Data i miejsce urodzenia | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | |||
Instrumenty | |||
Gatunki | |||
Zawód |
skrzypek, kompozytor, publicysta muzyczny | ||
|
Michał Jelski urodził się 8 października 1831 roku w Dudziczach w guberni mińskiej[1][2]. Był synem Karola, chorążego ihmuńskiego i Ludwiki ze Stembergów. Ukończył szkołę niemiecką w Lasdehnen, gdzie uczył się gry na skrzypcach u Eudoma. Następnie brał lekcje skrzypiec u Konstantego Krzyżanowskiego w Mińsku. Tam też rozpoczął publiczne występy na amatorskich koncertach. Naukę gry kontynuował u Wincentego Bańkiewicza w Wilnie. Od 1849 roku był wolnym słuchaczem na wydziale filozoficzno-historycznym na uniwersytecie w Kijowie[2]. Po śmierci ojca odziedziczył majątek Dudzicze i ożenił się w 1857 roku z Ludwiką Koziełłówną. W latach 1860–1863 kontynuował studia muzyczne u Karola Lipińskiego w Dreźnie i Henryka Vieuxtempsa we Frankfurcie nad Menem[2][3][4]. Pobierał lekcje harmonii u Franza Lachnera[2].
Koncerty skrzypcowe w Niemczech przyniosły mu dużą sławę. Był podziwiany za technikę gry i doskonałą pamięć (potrafił zagrać dwieście utworów z pamięci). Dochody z jego koncertów przekazywane były na cele dobroczynne[2]. Koncertował w Warszawie i Mińsku. Grał z Władysławem Szachną[2] i Michałem Hruszwickim[5].
Był autorem ponad stu kompozycji muzycznych. Komponował mazury i walce[6][7][8]. Zajmował się również publicystyką muzyczną[2][9]. Pisał artykuły do gazet „Echo Muzyczne”, „Ruch Muzyczny”[10] i „Kuryer Wileński”[2][11].
Uznawany był za wzorowego gospodarza w swoim majątku Dudzicze, dbającego o chłopów pracujących w jego dobrach. Po śmierci pierwszej żony ożenił się z Marią Baronowiczówną, z którą miał córkę Zofię wydaną za Janusza Unichowskiego[2]. Ostatnie dni życia spędził pod opieką córki i zięcia w Rusinowiczach, tamże zmarł 12 stycznia 1904 roku[2][12].