Michał Romanow (1878–1918)
wielki książę Rosji / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Michał Romanow (1878–1918)?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Michał Aleksandrowicz Romanow, ros. Михаил Александрович (ur. 22 listopada?/4 grudnia 1878, zm. 13 czerwca 1918) – wielki książę Rosji, czwarty syn cesarza Aleksandra III i Marii Fiodorowny (Dagmary Duńskiej – córki Chrystiana IX), w latach 1899–1904 cesarzewicz – następca tronu rosyjskiego, przez jeden dzień niekoronowany ostatni cesarz Imperium Rosyjskiego jako Michał II.
Michał II Aleksandrowicz Romanow | |||
Cesarz Imperium Rosyjskiego (de iure)[uwaga 1] | |||
Okres | |||
---|---|---|---|
Koronacja |
niedokonana | ||
Poprzednik | |||
Następca |
monarchia zniesiona | ||
Wielki Książę Finlandii (de iure)[uwaga 1] | |||
Okres |
od 15 marca 1917 | ||
Koronacja |
niedokonana | ||
Poprzednik | |||
Następca |
Pehr Evind Svinhufvud jako regent Królestwa Finlandii | ||
Król Polski tytularnie (de iure)[uwaga 1] | |||
Okres |
od 15 marca 1917 | ||
Koronacja |
niedokonana | ||
Poprzednik | |||
Następca | |||
Cesarzewicz Rosji | |||
Okres |
od 10 lipca 1899 | ||
Koronacja |
utrata pierwszeństwa sukcesji | ||
Poprzednik | |||
Następca | |||
Dane biograficzne | |||
Dynastia | |||
Data i miejsce urodzenia | |||
Data i miejsce śmierci |
13 czerwca 1918 | ||
Ojciec | |||
Matka | |||
Małżeństwo | |||
Dzieci |
Georgij Brasow | ||
|
Jako sztabsrotmistrz w 1907 dowodził szwadronem Lejb-Gwardyjskiego Pułku Kirasjerów Jej Wysokości (w tym czasie cesarzowej Marii Fiodorowny, jego matki). Po zawarciu małżeństwa morganatycznego otrzymał dowództwo nad Czernihowskim pułkiem huzarów w guberni orłowskiej, gdzie był właścicielem dóbr Brasowo (obecnie obwód briański). Z tego powodu jego małżonka otrzymała później od cara Mikołaja II tytuł hrabiny Brasow.
Michał Romanow był uczestnikiem I wojny światowej. Dowodził Kaukaską Krajową Dywizją Kawaleryjską, a od lutego 1916 roku 2 Korpusem Kawaleryjskim (nominacja na generała-lejtnanta z 1916).
Był teoretycznie ostatnim cesarzem Imperium Rosyjskiego[1][2], ale uznanie go za rzeczywistego cesarza jest sprawą dyskusyjną.
2 marca?/15 marca 1917 Mikołaj II, w imieniu swoim i syna Aleksego, abdykował na rzecz swojego brata Michała[3]. Tego samego dnia Michał otrzymał telegram od Mikołaja II, który tytułował go cesarzem wszechrosyjskim Michałem II. Panowanie Michała II trwało jedną noc, gdyż następnego dnia odmówił przyjęcia korony i oświadczył, że przyjmie ją tylko wtedy, gdy przekaże mu ją Konstytuanta[4].
Do tego czasu przekazał władzę Rządowi Tymczasowemu z księciem Gieorgijem Lwowem na czele[5] i akt ten podpisał posługując się tytułem wielkiego księcia. Tak więc opinie, czy należy zaliczać go do cesarzy rosyjskich, są podzielone: nie został koronowany, formalnie odmówił przyjęcia korony, nie posługiwał się tytułem cesarskim, ani też nie sprawował rzeczywistej władzy. Z drugiej strony, to na jego rzecz abdykował Mikołaj II i to on wydał ostatni akt o znaczeniu państwowym sygnowany przez dom Romanowów. Dopiero jego abdykacja ostatecznie położyła kres rosyjskiej monarchii po tym, jak Rząd Tymczasowy rozwiązał Dumę Państwową, przekształcając kraj praktycznie w republikę (formalnie nastąpiło to 1/14 września 1917[6]).
Wkrótce po abdykacji został aresztowany i w lutym 1918 roku wywieziony z Gatczyny do Permu. Tam 13 czerwca 1918 roku został rozstrzelany przez czekistów; ciało spalono i zatarto ślad po zbrodni. Na zachód udało się uciec małżonce Michała. Hrabina wraz z dzieckiem, urodzonym w 1910 roku Jurijem Brassowem, przedostała się do Francji, gdzie w latach 20. utrzymywała się z prowadzonej pracowni krawieckiej. Syn zginął w 1931 roku w wypadku samochodowym.
Był ulubionym synem cesarza Aleksandra III, ze względu na swoje poczucie humoru. W 1912 zawarł potajemnie w Wiedniu małżeństwo z rozwódką Natalią Szeremietjewską (1880–1952), w wyniku czego jego brat cesarz Mikołaj II zakazał mu powrotu na dwór; odebrane mu zostało również prawo regencji nad małoletnim następcą tronu. Jego małżonka była zimno traktowana przez Imperatorową Marię Fiodorównę. Przebaczenie uzyskał dopiero w 1914. Z żoną doczekał się syna, urodzonego przed ich ślubem, hrabiego Jurija Brasowa.
Prapradziadkowie |
cesarz Imperium Rosyjskiego |
król Prus |
wielki książę Hesji |
Karol Ludwik |
Fryderyk Karol |
landgraf |
Fryderyk |
książę |
Pradziadkowie |
Imperium Rosyjskiego |
wielki książę Hesji |
książę |
landgraf | ||||
Dziadkowie |
Imperium Rosyjskiego |
Król Danii | ||||||
Rodzice |
Imperium Rosyjskiego Aleksander III Romanow (1845–1894) | |||||||
Michał Aleksandrowicz Romanow |
- właściwie: Zofia Dorota Wirtemberska.
- właściwie: Fryderyka Luisa Charlotta Wilhelmina Hohenzollern.
- właściwie: Maksymiliana Wilhelmina Maria Hessen-Darmstadt.
- właściwie: Maria Zofia Fryderyka Dagmara.
- odmówił
- StaffanS. Skott StaffanS., Romanowowie wczoraj i dziś, AnnaA. Węgleńska (tłum.), Warszawa: POLCZEK, 1994, s. 62 – 68, ISBN 83-85272-27-5, OCLC 749285980.
- Gudrun Ziegler – „Tajemnice rodu Romanowów”, s. 282, Świat Książki, Warszawa 2000, ISBN 83-7227-440-1 Nr 2437.
- Sobczak 2009 ↓, s. 521–522.
- Historia najnowsza (wiek XIX i XX), Warszawa: Kultura i wiedza, 1934, s. 374-375.
- В Орле открыли бюст Михаилу Романову, orel.kp.ru - Сайт «Комсомольской правды», 24 sierpnia 2016 [dostęp 2020-08-14].
- Jurij Buranow, Władimir Chrustalow, Zagłada dynastii Romanowów: 1917-1919, Wyd. Bellona 1995.
- Pierre Gilliard, Tragiczny los cara Mikołaja II i jego rodziny, Wyd. Rój 1990.
- Łarysa Jermiłowa, Ostatni car, Wyd. Muza, Warszawa 2007.
- Janusz Kutta, Pamiętnik Mikołaja II, De Facto 2006.
- Władysław A. Serczyk, Poczet władców Rosji (Romanowowie), Londyn 1992.
- Andrzej Andrusiewicz, Carowe i cesarze Rosji, Warszawa 2001.
- Gudrun Ziegler, Tajemnice rodu Romanowów, Warszawa 2000.
- Jan Sobczak: Mikołaj II – ostatni car Rosji. Studium postaci i ewolucji władzy. Warszawa–Pułtusk: Oficyna Wydawnicza Aspra-JR, 2009. ISBN 978-83-11-11639-9.