Michael Hayböck
austriacki skoczek narciarski / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Michael Hayböck?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Michael Hayböck (ur. 5 marca 1991 w Linzu[1]) – austriacki skoczek narciarski, reprezentant klubu UVB Hinzenbach. Drużynowy srebrny medalista olimpijski z 2014, trzykrotnie srebrny (2015, 2017 i 2019) i trzykrotnie brązowy (2017, 2021 i 2023) medalista mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym, a także srebrny (2024) i brązowy (2016) medalista mistrzostw świata w lotach narciarskich. Czterokrotny złoty medalista mistrzostw świata juniorów (trzykrotnie w drużynie i raz indywidualnie). Zwycięzca Letniego Pucharu Kontynentalnego 2022, dwukrotnie na podium klasyfikacji generalnej zimowej edycji tego cyklu.
Michael Hayböck (2019) | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Klub |
UVB Hinzenbach | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Debiut w PŚ |
3 stycznia 2010 w Innsbrucku (17. miejsce) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Pierwsze punkty w PŚ |
3 stycznia 2010 w Innsbrucku (17. miejsce) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Pierwsze podium w PŚ |
16 stycznia 2014 w Wiśle (3. miejsce) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Pierwsze zwycięstwo w PŚ |
6 stycznia 2015 w Bischofshofen | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Rekord życiowy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Inne nagrody | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Odznaczenia | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Strona internetowa |
Jego bracia, Stefan i Alexander również uprawiali skoki narciarskie[2]. Rekord życiowy Hayböcka wynosi 245,5 m[3]. Ustanowił go 11 grudnia 2020 w Planicy[4].
Lata 2007–2009
W październiku 2007 w Einsiedeln zadebiutował w zawodach FIS Cup, zajmując 15. miejsce[5].
We wrześniu 2008 po raz pierwszy wystąpił w Letnim Pucharze Kontynentalnym, w zawodach w Villach zajmując 28. pozycję. W zimowej części sezonu 2008/2009 w Pucharze Kontynentalnym najwyżej sklasyfikowany był na 5. miejscu, w styczniu 2009 w Braunlage. Wystąpił w konkursie Mistrzostw Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2009 w Szczyrbskim Jeziorze. Zajął tam 7. miejsce indywidualnie, a w zawodach drużynowych zdobył złoty medal[6].
Sezon 2009/2010
We wrześniu 2009 Hayböck po raz pierwszy wystąpił w Letnim Grand Prix. W zawodach w Hakubie dwukrotnie zajął 12. miejsce[7].
W zimowej części sezonu 2009/2010 zadebiutował w Pucharze Świata. W swoim pierwszym starcie, 3 stycznia 2010 w Innsbrucku w ramach 58. Turnieju Czterech Skoczni, zajął 17. miejsce. W całym sezonie sześciokrotnie stał na podium zawodów Pucharu Kontynentalnego, dwukrotnie wygrywając (w grudniu w Engelbergu i w styczniu w Titisee-Neustadt)[7]. Jego wyniki pozwoliły mu zająć 2. miejsce w klasyfikacji generalnej Pucharu Kontynentalnego 2009/2010[8]. Na Mistrzostwach Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2010 zdobył dwa złote medale: zarówno w rywalizacji indywidualnej, jak i drużynowej. Kilka dni później wystąpił w zawodach Pucharu Świata w Willingen, zajmując 6 lutego 2010 6. miejsce indywidualnie[7].
Sezon 2010/2011
We wrześniu 2010 zajął 2. pozycję w konkursie Letniego Pucharu Kontynentalnego w Oslo. W pierwszej części sezonu zimowego 2010/2011 regularnie startował w zawodach Pucharu Świata, zajmując miejsca pomiędzy trzecią a piątą dziesiątką (najwyższe – 22. w Lillehammer na początku grudnia). Na Mistrzostwach Świata Juniorów 2011 zdobył trzeci z rzędu złoty medal w zawodach drużynowych. Od lutego 2011 występował w Pucharze Kontynentalnym. Do końca sezonu raz zwyciężył i dwukrotnie zajął 3. miejsce[9].
Sezon 2011/2012
W Letnim Grand Prix 2011 dwukrotnie zajął miejsca w czołowej dziesiątce – w październikowych zawodach w Hinzenbach i Klingenhal zajął kolejno 5. i 8. miejsce[10].
Zimową część sezonu 2011/2012 rozpoczął od startów w Pucharze Kontynentalnym. Na przełomie listopada i grudnia pięciokrotnie z rzędu zajął miejsce na podium, trzykrotnie zwyciężając. W styczniu 2012 występował w Pucharze Świata. Najwyżej sklasyfikowany był 6 stycznia 2012 w Bischofshofen w ramach 60. Turnieju Czterech Skoczni, gdzie zajął 7. miejsce. Poza tym występem z reguły zajmował pozycje w trzeciej dziesiątce. W lutym powrócił do startów w Pucharze Kontynentalnym, dwukrotnie stając na podium, a w marcu ponownie rozpoczął występy w Pucharze Świata, tylko raz zajmując miejsce w czołowej trzydziestce[10]. W klasyfikacji generalnej Pucharu Kontynentalnego 2011/2012 zajął 3. pozycję[8].
Sezon 2012/2013
W sezonie 2012/2013 Pucharu Świata regularnie startował w tym cyklu, najczęściej zajmując miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce. Najwyższym miejscem, jakie zajął, było piętnaste. Osiągnął ten rezultat czterokrotnie: 24 listopada 2012 w Lillehammer, 16 grudnia w Engelbergu, 4 stycznia 2013 w Innsbrucku i 12 stycznia w Zakopanem[11]. W klasyfikacji generalnej cyklu zajął 34. miejsce z 163 punktami[12].
Sezon 2013/2014
Zimową część sezonu 2013/2014, podobnie jak dwa lata wcześniej, rozpoczął od startów w Pucharze Kontynentalnym. Po trzech zwycięstwach z rzędu trafił do kadry na Puchar Świata. Już w pierwszym starcie, 29 grudnia 2013 w Oberstdorfie w ramach 62. Turnieju Czterech Skoczni, zajął 7. pozycję. W dalszej części sezonu zajmował w Pucharze Świata najczęściej miejsca w pierwszej i drugiej dziesiątce. 16 stycznia 2014 w Wiśle po raz pierwszy w karierze stanął na podium zawodów tego cyklu, zajmując 3. pozycję[13]. Sezon 2013/2014 Pucharu Świata zakończył na 14. miejscu w klasyfikacji generalnej z 439 punktami[12].
Wystąpił na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2014 w Soczi. Zwyciężył w kwalifikacjach do obu konkursów indywidualnych. W samych zawodach zajął 5. miejsce na skoczni normalnej i 8. na dużej. W konkursie drużynowym, wraz z Thomasem Morgensternem, Thomasem Diethartem i Gregorem Schlierenzauerem, zdobył srebrny medal. Wystartował też na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2014, zajmując 20. pozycję indywidualnie[13].
Sezon 2014/2015
W ramach Letniego Grand Prix czterokrotnie kończył zawody indywidualne w pierwszej dziesiątce. Najwyżej klasyfikowany był w sierpniowych zawodach w Einsiedeln, na 3. miejscu[14].
Od początku sezonu zimowego 2014/2015 występował w Pucharze Świata, regularnie zajmując miejsca w pierwszej dziesiątce. W grudniu 2014 czterokrotnie zajął 3. pozycję w zawodach cyklu – po dwa razy w zawodach w Lillehammer i w Engelbergu. W ramach 63. Turnieju Czterech Skoczni zajął 2. miejsce w zawodach w Oberstdorfie, a 6 stycznia 2015 w Bischofshofen po raz pierwszy w karierze zwyciężył w konkursie indywidualnym Pucharu Świata. W pozostałych konkursach turnieju zajął 7. i 6. lokatę[14] i ostatecznie zakończył go na 2. pozycji[12].
W dalszej części sezonu indywidualnie w Pucharze Świata nie stawał już na podium – najwyżej klasyfikowany był na 4. miejscu, które zajął trzykrotnie[13]. Ostatecznie sezon 2014/2015 Pucharu Świata zakończył na 5. pozycji w klasyfikacji generalnej z 1157 punktami[12]. W lutym wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2015. Indywidualnie zajął 21. miejsce na skoczni normalnej i 14. na dużej, w drużynie mieszanej był 4., a w drużynie męskiej, wraz ze Stefanem Kraftem, Manuelem Poppingerem i Gregorem Schlierenzauerem, zdobył srebrny medal[14].
Sezon 2015/2016
W sezonie 2015/2016 Pucharu Świata regularnie zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce. W grudniu 2015 na podium indywidualnych zawodów cyklu stawał w drugim konkursie w Niżnym Tagile i drugim konkursie w Engelbergu. W ramach 64. Turnieju Czterech Skoczni był 2. w Oberstdorfie, 5. w Garmisch-Partenkirchen i Innsbrucku oraz 3. w Bischofshofen[15]. W całym turnieju zajął 3. pozycję[12]. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2016. Indywidualnie zajął na nich 11. miejsce, a w drużynie wraz z Stefanem Kraftem, Manuelem Poppingerem i Manuelem Fettnerem zdobył brązowy medal[15].
24 stycznia 2016 zajął 2. lokatę w zawodach Pucharu Świata w Zakopanem. Między 19 a 23 lutego trzykrotnie zwyciężył w konkursach cyklu rozgrywanych w Lahti i Kuopio. W kolejnych zawodach, które odbyły się w Ałmaty, zajął 2. miejsce. W marcu 2016 w Pucharze Świata najwyżej sklasyfikowany był w Planicy, na 4. pozycji[15]. W klasyfikacji generalnej cykl zakończył na 4. miejscu, zdobywając 1301 punktów[12].
Sezon 2016/2017
W Letnim Grand Prix 2016 raz stanął na podium, zajmując 3. miejsce w Einsiedeln[16].
Sezon 2016/2017 Pucharu Świata rozpoczął od 11. i 10. miejsca w Ruce. Na podium indywidualnie po raz pierwszy stanął 16 grudnia 2016, zwyciężając w Engelbergu. W ramach 65. Turnieju Czterech Skoczni zajął 3. miejsce w Oberstdorfie oraz 2. w Bischofshofen[16]. Z powodu choroby nie wystąpił jednak w zawodach w Innsbrucku[17] i cały turniej ukończył na 19. pozycji[12].
W lutym 2017 w Pucharze Świata najwyżej klasyfikowany był na 7. miejscu, w Oberstdorfie. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2017. Indywidualnie zajął 6. lokatę na skoczni normalnej i 11. na dużej. W drużynie mieszanej, wraz z Danielą Iraschko-Stolz, Jacqueline Seifriedsberger i Stefanem Kraftem, zdobył srebrny medal, zaś w drużynie męskiej, wraz z Manuelem Fettnerem, Gregorem Schlierenzauerem oraz Kraftem, zdobył brąz. W marcu 2017 w Pucharze Świata raz stanął na podium indywidualnie, zajmując 3. miejsce w zamykającym Raw Air 2017 konkursie w Vikersund[16]. Sezon zakończył na 7. pozycji w klasyfikacji generalnej cyklu z 814 punktami[12].
Sezon 2017/2018
W sezonie 2017/2018 Pucharu Świata regularnie zdobywał punkty, ale tylko dwukrotnie ukończył zawody indywidualne w najlepszej dziesiątce. Raz stanął na podium – 11 marca w rozgrywanym w ramach Raw Air 2018 konkursie w Oslo zajął 3. miejsce[18]. W klasyfikacji generalnej sezon zakończył na 23. pozycji z 245 punktami[12].
W styczniu 2018 wystartował na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2018. Indywidualnie zajął 31. miejsce, a w drużynie był 5. W lutym wystąpił na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2018. Indywidualnie był 17. na skoczni normalnej i 6. na dużej, a zawody drużynowe ukończył na 4. pozycji[18].
Sezon 2018/2019
W sezonie 2018/2019 Pucharu Świata zajmował głównie pozycje w drugiej i trzeciej dziesiątce. Najwyżej sklasyfikowany był na 10. lokacie, którą zajął w grudniowych zawodach w Engelbergu[19]. W klasyfikacji generalnej cyklu znalazł się na 27. miejscu z 228 punktami[12].
Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2019. Indywidualnie zajął 14. miejsce na skoczni dużej i 9. na normalnej, a w drużynie męskiej, startując wraz z Philippem Aschenwaldem, Danielem Huberem i Stefanem Kraftem, zdobył srebrny medal[19].
Sezon 2019/2020
W ramach Pucharu Świata 2019/2020 lepsze wyniki osiągał w drugiej połowie sezonu. Trzykrotnie kończył zawody indywidualne w pierwszej dziesiątce, w tym raz na podium – 1 marca 2020 w Lahti zajął 3. miejsce[20]. W klasyfikacji generalnej sezon ukończył na 22. pozycji z 350 punktami[12].
Sezon 2020/2021
W sezonie 2020/2021 Pucharu Świata najczęściej zajmował miejsca w pierwszej i drugiej dziesiątce. Indywidualnie najwyżej sklasyfikowany był na 4. pozycji, w marcu 2021 w Planicy[21]. W klasyfikacji generalnej cyklu znalazł się na 18. lokacie z 347 punktami[12].
W grudniu wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2020. Indywidualnie zajął 4. pozycję, a w drużynie był 6. Na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2021 wystartował w zawodach rozgrywanych na skoczni normalnej. Indywidualnie był 7., a w drużynie mieszanej, wraz z Maritą Kramer, Danielą Iraschko-Stolz i Stefanem Kraftem, zdobył brązowy medal[21].
Sezon 2021/2022
W październiku 2021 w związku ze zdiagnozowaną u Hayböcka dyskopatią przeprowadzono u niego operację pleców[22].
Do startów w zawodach międzynarodowych powrócił pod koniec grudnia tego samego roku. W sezonie zimowym 2021/2022 startował naprzemiennie w Pucharze Kontynentalnym i Pucharze Świata. W tym pierwszym cyklu dwukrotnie zwyciężył i czterokrotnie zajął 3. pozycję. W Pucharze Świata dwa razy zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce: w styczniu 2022 w konkursie 70. Turnieju Czterech Skoczni w Bischofshofen był 9., a w marcu w kończącym sezon 2021/2022 konkursie w Planicy zajął 10. miejsce[23]. Cykl ukończył na 37. pozycji w klasyfikacji generalnej ze 117 punktami[12]. Wystartował na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2022. Indywidualnie był 7., a w drużynie zajął 4. lokatę[23].
Sezon 2022/2023
W siedmiu występach w zawodach Letniego Pucharu Kontynentalnego 2022 pięciokrotnie zwyciężył i dwa razy zajął 2. pozycję[24]. Pozwoliło mu to na zwycięstwo w całym cyklu[8].
W sezonie zimowym 2022/2023 regularnie startował w Pucharze Świata, zajmując głównie miejsca w pierwszej i drugiej dziesiątce. Najwyżej klasyfikowany był na 4. lokacie, którą zajął w grudniu 2022 w Titisee-Neustadt, w styczniu 2023 w Bischofshofen w ramach 71. Turnieju Czterech Skoczni oraz w marcu w Vikersund w ramach Raw Air 2023[24]. Sezon 2022/2023 Pucharu Świata ukończył na 12. miejscu w klasyfikacji generalnej z 688 punktami[12].
Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2023. Oba konkursy indywidualne ukończył na 15. pozycji, a w drużynie męskiej, w której wystartował z Danielem Tschofenigiem, Janem Hörlem i Stefanem Kraftem, zdobył brązowy medal[24].
Indywidualnie
2014 Soczi/Krasnaja Polana | – | 5. miejsce (K-95), 8. miejsce (K-125) |
2018 Pjongczang | – | 17. miejsce (K-98), 6. miejsce (K-125) |
Drużynowo
2014 Soczi/Krasnaja Polana | – | srebrny medal[uwaga 1] |
2018 Pjongczang | – | 4. miejsce[uwaga 2] |
Starty M. Hayböcka na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
5. | 9 lutego | 2014 | Krasnaja Polana | Russkije Gorki | K-95 | HS-106 | indywid. | 101,0 m | 98,5 m | 258,0 pkt | 20,0 pkt | Kamil Stoch |
8. | 15 lutego | 2014 | Krasnaja Polana | Russkije Gorki | K-125 | HS-140 | indywid. | 134,0 m | 125,5 m | 254,7 pkt | 24,0 pkt | Kamil Stoch |
2. | 17 lutego | 2014 | Krasnaja Polana | Russkije Gorki | K-125 | HS-140 | druż.[uwaga 1] | 134,0 m | 130,0 m | 1038,4 pkt (258,1 pkt) | 2,7 pkt | Niemcy |
17. | 10 lutego | 2018 | Pjongczang | Alpensia Jumping Park | K-98 | HS-109 | indywid. | 99,5 m | 103,0 m | 219,7 pkt | 39,6 pkt | Andreas Wellinger |
6. | 17 lutego | 2018 | Pjongczang | Alpensia Jumping Park | K-125 | HS-142 | indywid. | 140,0 m | 131,0 m | 267,7 pkt | 18,0 pkt | Kamil Stoch |
4. | 19 lutego | 2018 | Pjongczang | Alpensia Jumping Park | K-125 | HS-142 | druż.[uwaga 2] | 133,5 m | 136,5 m | 978,4 pkt (272,5 pkt) | 120,1 pkt | Norwegia |
Indywidualnie
2015 Falun | – | 21. miejsce (K-90), 14. miejsce (K-120) |
2017 Lahti | – | 6. miejsce (K-90), 11. miejsce (K-116) |
2019 Seefeld/Innsbruck | – | 14. miejsce (K-120), 9. miejsce (K-99) |
2021 Oberstdorf | – | 7. miejsce (K-95) |
2023 Planica | – | 15. miejsce (K-95), 15. miejsce (K-125) |
Drużynowo
2015 Falun | – | 4. miejsce (drużyna mieszana/K-90)[uwaga 3], srebrny medal (K-120)[uwaga 4] |
2017 Lahti | – | srebrny medal (drużyna mieszana/K-90)[uwaga 3], brązowy medal (K-116)[uwaga 5] |
2019 Seefeld/Innsbruck | – | srebrny medal (K-120)[uwaga 6] |
2021 Oberstdorf | – | brązowy medal (drużyna mieszana/K-95)[uwaga 7] |
2023 Planica | – | brązowy medal (K-125)[uwaga 8] |
Starty M. Hayböcka na mistrzostwach świata – szczegółowo
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
21. | 21 lutego | 2015 | Falun | Lugnet | K-90 | HS-100 | indywid. | 87,0 m | 90,5 m | 216,5 pkt | 36,2 pkt | Rune Velta |
4. | 22 lutego | 2015 | Falun | Lugnet | K-90 | HS-100 | druż. mix.[uwaga 3] | 83,0 m | 87,5 m | 869,5 pkt (195,3 pkt) | 48,4 pkt | Niemcy |
14. | 26 lutego | 2015 | Falun | Lugnet | K-120 | HS-134 | indywid. | 125,0 m | 119,5 m | 221,0 pkt | 47,7 pkt | Severin Freund |
2. | 28 lutego | 2015 | Falun | Lugnet | K-120 | HS-134 | druż.[uwaga 4] | 124,5 m | 122,0 m | 853,1 pkt (203,8 pkt) | 19,4 pkt | Norwegia |
6. | 25 lutego | 2017 | Lahti | Salpausselkä | K-90 | HS-100 | indywid. | 98,0 m | 95,5 m | 254,4 pkt | 16,4 pkt | Stefan Kraft |
2. | 26 lutego | 2017 | Lahti | Salpausselkä | K-90 | HS-100 | druż. mix.[uwaga 3] | 92,0 m | 97,5 m | 999,3 pkt (249,3 pkt) | 36,2 pkt | Niemcy |
11. | 2 marca | 2017 | Lahti | Salpausselkä | K-116 | HS-130 | indywid. | 121,5 m | 128,0 m | 260,3 pkt | 19,0 pkt | Stefan Kraft |
3. | 4 marca | 2017 | Lahti | Salpausselkä | K-116 | HS-130 | druż.[uwaga 5] | 130,0 m | 118,5 m | 1068,9 pkt (303,3 pkt) | 35,3 pkt | Polska |
14. | 23 lutego | 2019 | Innsbruck | Bergisel | K-120 | HS-130 | indywid. | 122,0 m | 125,5 m | 233,7 pkt | 45,7 pkt | Markus Eisenbichler |
2. | 24 lutego | 2019 | Innsbruck | Bergisel | K-120 | HS-130 | druż.[uwaga 6] | 122,5 m | 120,5 m | 930,9 pkt (227,3 pkt) | 56,6 pkt | Niemcy |
9. | 1 marca | 2019 | Seefeld | Toni-Seelos-Olympiaschanze | K-99 | HS-109 | indywid. | 93,5 m | 100,0 m | 208,5 pkt | 9,8 pkt | Dawid Kubacki |
7. | 27 lutego | 2021 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-95 | HS-106 | indywid. | 101,0 m | 97,5 m | 253,9 pkt | 14,9 pkt | Piotr Żyła |
3. | 28 lutego | 2021 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-95 | HS-106 | druż. mix.[uwaga 7] | 98,5 m | 94,5 m | 986,5 pkt (233,9 pkt) | 14,3 pkt | Niemcy |
15. | 25 lutego | 2023 | Planica | Srednja skakalnica | K-95 | HS-102 | indywid. | 98,5 m | 93,0 m | 239,3 pkt | 22,5 pkt | Piotr Żyła |
15. | 3 marca | 2023 | Planica | Bloudkova velikanka | K-125 | HS-138 | indywid. | 129,0 m | 129,5 m | 253,0 pkt | 34,5 pkt | Timi Zajc |
3. | 4 marca | 2023 | Planica | Bloudkova velikanka | K-125 | HS-138 | druż.[uwaga 8] | 134,0 m | 136,0 m | 1139,4 pkt (290,9 pkt) | 39,5 pkt | Słowenia |
Indywidualnie
2014 Harrachov | – | 20. miejsce |
2016 Tauplitz | – | 11. miejsce |
2018 Oberstdorf | – | 31. miejsce[uwaga 9] |
2020 Planica | – | 4. miejsce |
2022 Vikersund | – | 7. miejsce |
2024 Tauplitz | – | 8. miejsce |
Drużynowo
2016 Tauplitz | – | brązowy medal[uwaga 10] |
2018 Oberstdorf | – | 5. miejsce[uwaga 11] |
2020 Planica | – | 6. miejsce[uwaga 12] |
2022 Vikersund | – | 4. miejsce[uwaga 13] |
2024 Tauplitz | – | srebrny medal[uwaga 14] |
Starty M. Hayböcka na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Skok 3 | Skok 4 | Nota | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
20. | 14–15 marca | 2014 | Harrachov | Čerťák | K-185 | HS-205 | indywid. | 178,0 m | 171,5 m | –[uwaga 15] | –[uwaga 15] | 322,5 pkt | 68,5 pkt | Severin Freund |
11. | 15–16 stycznia | 2016 | Tauplitz | Kulm | K-200 | HS-225 | indywid. | 217,5 m | 175,0 m | 228,0 m | –[uwaga 15] | 533,7 pkt | 106,4 pkt | Peter Prevc |
3. | 17 stycznia | 2016 | Tauplitz | Kulm | K-200 | HS-225 | druż.[uwaga 10] | 207,5 m | 216,0 m | 1310,4 pkt (371,4 pkt) | 157,3 pkt | Norwegia | ||
31.[uwaga 9] | 19–20 stycznia | 2018 | Oberstdorf | im. Heiniego Klopfera | K-200 | HS-235 | indywid. | 171,5 m[uwaga 16] | – | – | –[uwaga 15] | 126,0 pkt | 525,9 pkt | Daniel-André Tande |
5. | 21 stycznia | 2018 | Oberstdorf | im. Heiniego Klopfera | K-200 | HS-235 | druż.[uwaga 11] | 187,0 m | 212,0 m | 1488,8 pkt (363,4 pkt) | 173,4 pkt | Norwegia | ||
4. | 11–12 grudnia | 2020 | Planica | Letalnica | K-200 | HS-240 | indywid. | 245,5 m | 217,0 m | 237,5 m | 220,5 m | 845,1 pkt | 32,1 pkt | Karl Geiger |
6. | 13 grudnia | 2020 | Planica | Letalnica | K-200 | HS-240 | druż.[uwaga 12] | 223,5 m | 231,0 m | 1422,1 pkt (442,3 pkt) | 305,6 pkt | Norwegia | ||
7. | 11–12 marca | 2022 | Vikersund | Vikersundbakken | K-200 | HS-240 | indywid. | 227,5 m | 209,0 m | 217,0 m | 227,0 m | 780,9 pkt | 73,3 pkt | Marius Lindvik |
4. | 13 marca | 2022 | Vikersund | Vikersundbakken | K-200 | HS-240 | druż.[uwaga 13] | 216,0 m | 213,5 m | 1552,7 pkt (399,1 pkt) | 158,8 pkt | Słowenia | ||
8. | 26–27 stycznia | 2024 | Tauplitz | Kulm | K-200 | HS-235 | indywid. | 217,0 m | 210,5 m | 215,5 m | –[uwaga 15] | 610,1 pkt | 37,3 pkt | Stefan Kraft |
2. | 28 stycznia | 2024 | Tauplitz | Kulm | K-200 | HS-235 | druż.[uwaga 14] | 228,0 m | 224,5 m | 1588,9 pkt (436,4 pkt) | 26,5 pkt | Słowenia |