Mieczysław Tanty
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Prof. Mieczysław Tanty | |
| Data i miejsce urodzenia |
19 lipca 1928 |
|---|---|
| Data śmierci |
22 kwietnia 2015 |
| Profesor nauk humanistycznych | |
| Specjalność: historia Bałkanów | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
1962 |
| Habilitacja |
1969 |
| Profesura |
1988 |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia |
Uniwersytet Warszawski |
| Okres zatrudn. |
od 1955 |
| Odznaczenia | |
  
| |
Mieczysław Tanty (ur. 19 lipca 1928 w Dobrzecu, zm. 22 kwietnia 2015[1]) – polski historyk i bałkanista.
Życiorys
Pochodził z rodziny rzemieślniczej, był synem Wawrzyńca i Ewy[2]. Maturę uzyskał w 1949 w liceum handlowym w Kaliszu[2]. Po maturze podjął studia historyczne na Uniwersytecie Łódzkim, skąd po dwóch latach przeniósł się na Wydział Humanistyczny Uniwersytetu Warszawskiego. W 1952 ukończył studia I stopnia, w 1955 studia magisterskie[3].
1 października 1955 rozpoczął pracę w Katedrze Historii Europy Wschodniej Uniwersytetu Warszawskiego. Pracę doktorską pt. Zjazd słowiański w Moskwie w roku 1867 obronił w 1962 (promotor – Ludwik Bazylow) i uzyskał awans na stanowisko adiunkta. W 1969 uzyskał stopień doktora habilitowanego na podstawie pracy: Rosja wobec wojen bałkańskich 1912–1913 roku. Od 1988 profesor zwyczajny.
W latach 1971–1975 był wicedyrektorem Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego. Prodziekan Wydziału Historycznego UW w latach 1977–1981. Visiting professor University of Kansas 1979–1980. Po przejściu na emeryturę do roku 2013 pracował w Wyższej Szkole Gospodarki Krajowej w Kutnie[2].
Członek Zarządu Głównego i skarbnik Polskiego Towarzystwa Historycznego 1967–1974, członek Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Rusycystycznego 1976–1980, przewodniczący strony polskiej i współprzewodniczący Komisji Polsko-Rosyjskiej ds. podręczników historii i geografii 1985–2009, członek Komisji Historycznej Polsko-Rosyjskiej PAN i Akademii Nauk ZSRR/Rosyjskiej Akademii Nauk od 1972. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera HII-2-14)[4].
Odznaczenia i nagrody
Trzykrotnie wyróżniany nagrodą Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego – za rozprawę habilitacyjną w 1971 r., za książkę Historia Słowian Południowych i Zachodnich w 1978 i w 1985 za pracę Bosfor i Dardanele w polityce mocarstw. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Komisji Edukacji Narodowej.
Wybrane publikacje
- Konflikty bałkańskie w latach 1878–1919, Warszawa: Państwowe Zakłady Wydawnictw Szkolnych 1968.
- Panslawizm, carat, Polacy : zjazd słowiański w Moskwie 1867 r., Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe 1970.
- Rosja wobec wojen bałkańskich 1912–1913 roku, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe 1970.
- Zwycięstwo leninowskiej polityki narodowościowej w Związku Radzieckim, Warszawa: Towarzystwo Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. Zarząd Główny 1972.
- (wraz z J. Skowronkiem i T. Wasilewskim), Historia Słowian południowych i zachodnich, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe 1977 (wyd. 2 – 1988).
- Bosfor i Dardanele w polityce mocarstw, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe 1982.
- Rewolucja rosyjska a sprawa polska: 1917–1918, Warszawa: Młodzieżowa Agencja Wydawnicza 1987.
- Bałkany w XX wieku: dzieje polityczne, Warszawa: "Książka i Wiedza" 2003.
- (wraz z J. Skowronkiem i T. Wasilewskim), Słowianie południowi i zachodni VI–XX wiek, Warszawa: Książka i Wiedza 2005.
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
