Mikcja i defekacja w programie Apollo
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Defekacja i mikcja były uciążliwymi nieprzyjemnymi aspektami podróży kosmicznych od początku załogowych lotów kosmicznych. W nieważkości czynności te są dodatkowo trudne do wykonania. Urządzenia przy nich wykorzystywane muszą być tak zaprojektowane, aby funkcjonować w stanie nieważkości oraz zachować, ograniczone przez systemy kosmiczne, wielkość, masę i moc.
Gromadzenie moczu i proces jego transferu z niewielkimi modyfikacjami w misjach programu Apollo były takie same, jak w poprzednich załogowych misjach kosmicznych. Do misji Apollo 12 system postępowania z odpadami sprowadzał się do prostego urządzenia transferu moczu, który składał się z gumowego mankietu zakończonego elastycznym pojemnikiem zbiorczym. Nowy system, zaprojektowany dla programu Apollo i używany na pokładzie modułu dowodzenia po raz pierwszy zastosowano w misji Apollo 12.
Kiedy astronauta zakładał zestaw odzieży ciśnieniowej (PGA) przed startem rakiety Saturn V lub przed spacerem kosmicznym, ubierał specjalne urządzenie przewidziane do tymczasowego gromadzenia uryny. Noszone było ono na odzieży zakładanej bezpośrednio na ciało astronauty, czyli na odzież chłodzoną cieczą (ang. Liquid Cooling Garment - LCG). Urządzenie do odbierania i gromadzenia uryny podczas noszenia odzieży ciśnieniowej nazywało się Urine collection and transfer assembly. Było ono poprzez wąż połączone z systemem postępowania z odpadami. W trakcie realizacji programu Apollo wprowadzono więcej zmodyfikowanych urządzeń tego typu, także do gromadzenia próbek uryny przeznaczonych do analizy moczu po zakończonych misjach.
Osobnym problemem w lotach załogowych programu Apollo był temat oddzielania stolca od ciała astronauty. Do realizacji defekacji służyło urządzenie będące plastikowym pojemnikiem, przyklejanym taśmą do pośladków astronauty w celu przechwycenia stolca. Po defekacji astronauta uszczelniał pojemnik, a następnie ugniatał go w celu wymieszania cieczy bakteriobójczej z zawartością pojemnika aż do uzyskania żądanego stopnia stabilizacji kału. Ponieważ to zadanie było bardzo przykre i długotrwałe, astronauci przed startem jedli żywność, która generuje mało kału, oraz stosowali środki przeczyszczające. Podczas misji stosowano leki na zmniejszenie motoryki jelit. W trakcie realizacji aktywności pozapojazdowej (EVA) na powierzchni Księżyca zastosowanie urządzenia do defekacji nie było możliwe. Jednak trudno było wymagać od astronauty, aby podczas spacerów księżycowych powstrzymywał się od defekacji i dlatego pod odzież chłodzoną cieczą ubierał spodenki z materiału pochłaniającego[1].