Mistrzostwa Polski w piłce nożnej (1921)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Mistrzostwa Polski w piłce nożnej 1921 – 2. edycja oficjalnych mistrzostw Polski w piłce nożnej mężczyzn, a pierwsza dokończona oraz zakończona wyłonieniem triumfatora (mistrzostwa Polski 1920 zostały bowiem przerwane na skutek trwającej wojny polsko-bolszewickiej). Organizatorem rozgrywek był Polski Związek Piłki Nożnej (PZPN). Całą rywalizację przeprowadzono systemem mieszanym (quasi ligowym) w roku kalendarzowym 1921, jako sezonie (tzw. cyklem "wiosna-jesień").
Poziomy rozgrywkowe w sezonie 1921 | ||
---|---|---|
Rozgrywki | P | Nazwa |
Centralne | I | Mistrzostwa Polski |
Okręgowe (5 okręgów) | II | A Klasa |
III | B klasa | |
IV | C klasa |
| |||
Szczegóły | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Organizator | |||
Poziom ligowy |
Pierwszy | ||
Edycja |
2 | ||
Liczba zespołów |
5 | ||
Termin |
21 sierpnia 1921 – | ||
Liczba meczów |
20 | ||
Liczba stadionów |
5 (w 5 miejscowościach) | ||
Liczba bramek |
84 | ||
Zwycięzca |
Cracovia (1. tytuł) | ||
Król strzelców |
Józef Kałuża (9 goli[1]) |
Zmagania decydującej fazy mistrzostw (fazy finałowej) trwały 70 dni – od 21 sierpnia 1921 do 30 października 1921. W 20 spotkaniach (18 rozstrzygniętych i 2 remisowych) - rozegranych w jej ramach - uzyskano 84 bramki, co daje średnią 4,20 gola na mecz. Tytuł mistrza Polski wywalczyła Cracovia, a koronę króla strzelców - jej zawodnik - Józef Kałuża, zdobywca 9 trafień[2].
Wzorem sezonu 1920 utrzymano podział kraju na pięć okręgów piłkarskich: krakowski, lwowski, łódzki, poznański i warszawski. Regulamin mistrzostw ustalono na początku 1921, a przyjęto podczas 2. Walnego Zgromadzenia PZPN, zorganizowanego w dniach 14–15 lutego 1921 w Krakowie[3]. Według niego, ogólnokrajowe zmagania o tytuł mistrzowski odbyły się w cyklu "wiosna-jesień" i w trzech klasach rozgrywkowych: Klasach A (występujące w nich drużyny miały walczyć o mistrzostwo Polski), Klasie B (przydzielono do niej zespoły rezerw drużyn z Klasy A, a także po jednej drużynie z okręgu warszawskiego i łódzkiego) oraz Klasie C. Zmagania klas A przeprowadzono dwufazowo – na wiosnę rozgrywki okręgowe w pięciu grupach wyłoniły mistrzów pięciu okręgów (krakowskiego, lwowskiego, łódzkiego, poznańskiego i warszawskiego), którzy jesienią rywalizowali między sobą w turnieju finałowym o tytuł mistrza Polski (systemem ligowym – „każdy z każdym, mecz i rewanż”). Wywalczenie tytułu mistrza Polski nie dawało prawa występu w fazie finałowej następnej edycji[2].