Mistrzostwa Świata U-20 w Rugby Union Mężczyzn 2012
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Mistrzostwa Świata Juniorów w Rugby Union 2012 (IRB Junior World Championship 2012) – piąte mistrzostwa świata w rugby union dla drużyn narodowych do lat 20, organizowane przez IRB. Turniej został rozegrany w Południowej Afryce w dniach 4–22 czerwca 2012 roku. Wzięło w nim udział dwanaście drużyn, a tytułu bronił zespół Nowej Zelandii.
| |||
Dyscyplina | |||
---|---|---|---|
Organizator | |||
Szczegóły turnieju | |||
Gospodarz | |||
Otwarcie |
4 czerwca 2012 | ||
Zamknięcie (finał) |
22 czerwca 2012 | ||
Liczba drużyn |
12 | ||
Liczba aren |
4 (w 2 miastach) | ||
I miejsce | |||
II miejsce | |||
III miejsce | |||
Statystyki turnieju | |||
Liczba meczów |
30 | ||
Najwięcej punktów | |||
Najwięcej przyłożeń | |||
Strona internetowa |
Południowoafrykański Związek Rugby otrzymał prawa do organizacji turnieju w kwietniu 2011 roku[1]. W połowie grudnia tego roku ogłoszono ramy czasowe zawodów, stadiony oraz podział na grupy[2]. Szczegółowy harmonogram rozgrywek został ogłoszony 14 marca[3], a panel arbitrów 29 marca 2012 roku[4]. W turnieju brało udział dwanaście drużyn, które zostały podzielone na trzy czterozespołowe grupy rywalizujące systemem kołowym w ciągu trzech meczowych dni. Po zakończeniu pierwszej fazy ustalany był ranking – pierwsze cztery zespoły awansowały do półfinałów, kolejne cztery walczyły o miejsce piąte, zaś pozostałe o miejsce dziewiąte[5].
Podczas turnieju przerywając passę 21 kolejnych zwycięstw pierwszej porażki w swojej historii doznała reprezentacja Nowej Zelandii 8 czerwca 2012 roku ulegając Walijczykom[6]. Drugą natomiast obrońcy tytułu zaliczyli w finale zawodów, przegrywając na Newlands Stadium z gospodarzami 16:22[7][8]. Reprezentacja Włoch po zajęciu ostatniego miejsca wypadła z rozgrywek młodzieżowej elity i w 2013 roku zagrała w Junior World Rugby Trophy[9]. Najwięcej punktów zdobył Walijczyk, Tom Prydie, w klasyfikacji przyłożeń z sześcioma zwyciężył zaś reprezentant Szkocji Jamie Farndale[10].
Południowoafrykańska stacja SuperSport została głównym nadawcą telewizyjnym zawodów[11], które były transmitowane przez siedemnaście stacji telewizyjnych na 162 terytoriach całego świata oraz transmitowane w Internecie[12]. Najtańsze trzymeczowe bilety na jeden dzień kosztowały 25 randów[13].
W trakcie trwania turnieju IRB regularnie publikowała statystyki[14][15][16][17][18][19].