Mokichi Saitō
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Mokichi Saitō (jap. 斎藤 茂吉 Saitō Mokichi; ur. 14 maja 1882, zm. 25 lutego 1953) – japoński poeta, z zawodu lekarz psychiatra[1].
Imię i nazwisko |
Mokichi Moriya | ||
---|---|---|---|
Data urodzenia | |||
Data śmierci | |||
Narodowość |
japońska | ||
Dziedzina sztuki |
pisarz | ||
Odznaczenia | |||
|
Urodził się jako Mokichi Moriya (jap. 守谷 茂吉 Moriya Mokichi) w rodzinie chłopskiej w prefekturze Yamagata[2]. Dzięki pomocy krewnych z Tokio ukończył studia medyczne[2]. Początkowo wykładał w Nagasaki, później wyjechał do Europy, w latach 1921–1924 kształcąc się na uniwersytetach w Wiedniu i Monachium[3]. Był rodzinnym lekarzem Ryūnosuke Akutagawy, któremu asystował przy popełnieniu samobójstwa[2].
Tworzył poezje w stylu tanka[1][4], inspirowane twórczością Sachio Itō[3]. Zaliczany jest do szkoły poetyckiej Araragi, skupionej wokół czasopisma literackiego o tej samej nazwie. Wydał 17 tomików poetyckich, m.in. Shakkō (Czerwone światło, 1913, debiut, zawiera 834 tanka z lat 1905–1913)[5], Aratama (1921), Shiroki yama (1949) i Renzan (1950)[3]. Był również autorem esejów na temat folkloru[3]. Został odznaczony Nagrodą Literacką Yomiuri i Orderem Kultury[2].