Most powietrzny
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Most powietrzny – termin z dziedziny wojskowości odnoszący się do transportu żołnierzy, zaopatrzenia i sprzętu drogą lotniczą, przy wykorzystaniu samolotów, śmigłowców lub szybowców z rejonu będącego pod kontrolą wojsk własnych, do innego takiego rejonu odciętego przez siły nieprzyjaciela. Mosty powietrzne dzielą się na stałe i okresowe, co jest związane ze zdolnością do osłony samolotów transportowych przez własne lotnictwo bojowe i okresem trwania sytuacji kryzysowej.
W zależności od odległości mosty powietrzne dzieli się na strategiczne (gdy w grę wchodzą tysiące kilometrów), operacyjno-taktyczne (setki kilometrów) i taktyczne (od kilkudziesięciu do kilku kilometrów). Most strategiczny przerzucany jest w sytuacji prowadzenia operacji na odległym, często zamorskim, polu działań (patrz: wojna w Afganistanie, wojna wietnamska, wojna koreańska). Most operacyjno-taktyczny ma miejsce, gdy istnieje konieczność dostarczenia zaopatrzenia lub zabrania rannych na średnich dystansach (patrz: blokada Berlina, bitwa stalingradzka), zaś most taktyczny ma zastosowanie w sytuacji konieczności dostarczenia uzupełnień i zaopatrzenia, gdy wojska własne operują w trudnym, bądź penetrowanym przez nieprzyjaciela terenie (patrz: bitwa pod Điện Biên Phủ, zrzuty zaopatrzenia do bazy Khe Sanh w czasie wojny wietnamskiej).
W powietrznych mostach strategicznych wykorzystuje się samoloty o maksymalnym udźwigu, zasięgu i zdolne do tankowania w locie (takie jak Lockheed C-5 Galaxy, Lockheed C-130 Hercules, An-124 Rusłan czy Airbus A400M), w operacyjno-taktycznych samoloty o średnim udźwigu (np. CASA C-295 i cięższe typy śmigłowców), a w taktycznych samoloty i śmigłowce lekkie.