Musa al-Kazim
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Musa ibn Dżafar al-Kazim (arab. موسى بن جعفر الكاظم, Mūsá ibn Ǧaʿfar al-Kāẓim; ur. 10 listopada 745 w Medynie, zm. 4 września 799 w Bagdadzie) – według szyitów (imamitów) siódmy prawowity przywódca muzułmańskiej wspólnoty.
Siódmy Imam imamitów | |
Okres |
od 765 (data śmierci Dżafara as-Sadika) |
---|---|
Poprzednik |
według szyitów Dżafar as-Sadik, według sunnitów nikt (rządzi Harun ar-Raszid) |
Następca |
według szyitów Ali ar-Rida, według sunnitów nikt (rządzi Harun ar-Raszid) |
Dane biograficzne | |
Dynastia | |
Data i miejsce urodzenia | |
Data i miejsce śmierci | |
Przyczyna śmierci |
śmierć przez otrucie z rozkazu Haruna ar-Raszida |
Miejsce spoczynku | |
Ojciec | |
Matka |
Hamida al-Barbarijja |
Rodzeństwo | |
Małżeństwo |
cztery żony; Ummul Banīn Najmah i trzy inne |
Dzieci |
ponad trzydzieścioro (w tym Ali al-Rida) |
Prawnuk Alego ibn Husajna, wnuk Muhammada al-Bakira, syn Dzafara as-Sadika. Podczas jego życia rządziło (według szyitów, uzurpowało władzę) kilku kalifów sunnickich: Marwan II, As-Saffah, Al-Mansur, Al-Mahdi, Al-Hadi i Harun ar-Raszid. Aresztowany i więziony kilkakrotnie, zmarł otruty z rozkazu tego ostatniego[1].