Nadsterowność
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Nadsterowność – właściwość pojazdu pokonującego zakręt, polegająca na tendencji do „uciekania” tyłu tego pojazdu na zewnątrz zakrętu i skłonność do zjeżdżania przodu do wnętrza zakrętu[1]. Bezpośrednią przyczyną zjawiska jest utrata przyczepności kół tylnych i ich poślizg, przy jednoczesnym zachowaniu częściowej lub całkowitej przyczepności kół przednich. Samochód „próbuje” obrócić się wokół osi przednich kół[2][3]. Konsekwencją jest poślizg i w przypadku nieopanowania zjawiska – obrócenie pojazdu wokół własnej osi oraz wypadnięcie z obranego toru ruchu[4]. Zjawisko odwrotne do podsterowności. W nowoczesnych samochodach zjawiskom tym mają zapobiegać układy kontroli trakcji, np. ESP.
Znane z silnej tendencji do nadsterowności są pojazdy tylnonapędowe. W tym przypadku jedną z przyczyn zjawiska bywa zerwanie przyczepności napędzanych, tylnych kół, spowodowane ich niedociążeniem w zakręcie i chwilowym nadmiarem mocy. Znanymi przykładami takich samochodów są VW Garbus, duża część modeli Porsche (Porsche 356, Porsche 911 – a wybitnie mocno cecha ta ujawnia się w wersjach 911 GT2 i GT3). Podobnie wymagająca i trudna w prowadzeniu była np. Lancia Stratos – duża moc silnika przenoszona na tylne koła, mimo jego centralnego położenia oraz niewielka długość samochodu i krótki rozstaw osi wpływały na jego znaczną nadsterowność.