Państwowa Nagroda Literacka
polska nagroda literacka przyznawana w okresie międzywojennym / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Państwowa Nagroda Literacka (znana także jako Nagroda Literacka Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego lub Nagroda Literacka MWRiOP) – jedna z najważniejszych[1][2] nagród polskich okresu międzywojennego w dziedzinie literatury. Przyznawana była od 1925 za dzieło opublikowane w ciągu ostatnich trzech lat. Nagrodę przyznawało pięcioosobowe jury konkursowe, w którego skład wchodzili trzej przedstawiciele największych związków twórców oraz krytyk i reprezentant ministerstwa, wybierani przez aktualnego ministra wyznań religijnych i oświecenia publicznego[3].
W 1933 wprowadzono modyfikację, przyznając nagrodę za całokształt twórczości, ze szczególnym uwzględnieniem ostatnich pięciu lat[4]. Element pieniężny nagrody był sukcesywnie zmieniany, dochodząc do 20 tys. zł w 1930, podczas gdy w 1925 wynosił jedynie 5 tys. zł[5][6]
Laureatem pierwszej nagrody (18 stycznia 1925) był Stefan Żeromski (za Wiatr od morza)[7][8]. W latach późniejszych nagroda przyznawana była w grudniu. Ostatnim laureatem nagrody w okresie II RP był Artur Górski, którego w grudniu 1938 nagrodzono „za wieloletnią działalność pisarską”[5]
MWRiOP przyznawało też podobne nagrody w zakresie sztuk plastycznych i muzyczych[4].
Nagroda o zbliżonej nazwie (Odznaka Nagrody Państwowej w dziedzinie literatury, często określana potocznie jako Państwowa Nagroda Literacka[9][10][11]), była także przyznawana w okresie PRL-u przez Ministerstwo Sztuki i Kultury jako podzielna i trzystopniowa[12].