Najmniejsze miasto Polski
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Najmniejsze miasto Polski – epitet przysługujący miejscowości posiadającej formalny status miasta (dawniej prawa miejskie) i mającej najmniejszą liczbę ludności spośród wszystkich miast znajdujących się w obowiązujących granicach państwowych Polski, w konkretnym momencie w czasie.
Epitet najmniejszego miasta Polski dana miejscowość może otrzymać tylko jeżeli znane są dane ludnościowe wszystkich jednostek formalnie miejskich według stanu ludności z jednego dnia (dawniej także miesiąca lub roku, z powodu korzystania ze starych danych ludnościowych w przełożeniu na stan administracyjny obowiązujący później[1][2][3]).
Obecnie (2024 rok) najmniejszym miastem Polski jest Opatowiec (336 mieszkańców). Ponadto, 27 innych miast nie liczy tysiąca mieszkańców: Wiślica (506), Ciepielów (738), Koszyce (775), Gielniów (779), Książ Wielki (817), Głowaczów (825), Inowłódz (829), Kiernozia (831), Dąbrowice (847), Dubiecko (866), Turobin (873), Brody (889), Wyśmierzyce (896), Bolimów (899), Działoszyce (902), Józefów nad Wisłą (902), Nowy Korczyn (904), Przytyk (907), Goraj (917), Parzęczew (919), Sienno (928), Jadów (934), Solec nad Wisłą (939), Magnuszew (966), Odrzywół (967), Suraż (983) i Bircza (987). Najmniejszym miastem powyżej tysiąca mieszkańców jest Grabów (1003)[4].