Nowa Rzeczowość
kierunek w sztuce niemieckiej (lata 20/30. XX w.) / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Nowa Rzeczowość?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Nowa Rzeczowość (niem. Neue Sachlichkeit), także realizm magiczny[1] – kierunek w sztuce niemieckiej przełomu lat 20. i 30. XX w., przeciwstawiający się ekspresjonizmowi i abstrakcjonizmowi[2].
Artyści tego nurtu zastąpili wizyjność i symbolizm ekspresjonizmu przedstawiając rzeczywistość obiektywnie, często o zabarwieniu satyrycznym. Zamiast ku abstrakcjonizmowi, zmierzali ku realizmowi (czy wręcz naturalizmowi), czasem dość brutalnemu i cynicznemu. Ich sztuka była reakcją na społeczną, polityczną i gospodarczą sytuację w powojennych Niemczech.
Do przedstawicieli tego kierunku zalicza się przede wszystkim malarzy George Grosza i Otto Diksa[3], a także Maksa Beckmanna, Aleksandra Kanoldta, Georga Schrimpfa, Karla Hubbucha[2], Christiana Schada[3], Rudolfa Schlichtera, Antona Räderscheidta, Franza Radziwilla[4], Franza Sedlacka[5] i Felix Nussbaum.
Twórcą pojęcia „Nowa Rzeczowość” był Gustav Friedrich Hartlaub, dyrektor Kunsthalle Mannheim – miejscowego muzeum sztuki[2][5]. Określił nim ramy wystawy, którą wymyślił w 1923, a która odbyła się w 1925[uwaga 1][2]. Inną nazwę nurtu, realizm magiczny, stworzył w 1925 Franz Roh[1] (pojawiła się ona w jego książce Nach-Expressionismus).
Pojęcie było używane również wobec gatunków literatury opierających się na obiektywizmie: reportaż, krytyczny esej, powieść biograficzna opierająca się na źródłach naukowych[5].