Oblężenie Malty (1798–1800)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Oblężenie Malty, znane też jako Oblężenie Valletty lub Blokada Francuzów (malt. L-Imblokk tal-Franċiżi) – dwuletnie oblężenie i blokada francuskiego garnizonu w Valletcie, największym mieście i głównym porcie na śródziemnomorskiej wyspie Malcie, pomiędzy rokiem 1798 a 1800.
Wojny rewolucyjnej Francji | |||
Ta’ Xindi Farmhouse, polowa kwatera główna Vincenza Borga, dowódcy maltańskich powstańców w latach 1798–1800. Jeden z kilku zachowanych do dziś obiektów blokady | |||
Czas |
2 września 1798 – 4 września 1800 (2 lata i 2 dni) | ||
---|---|---|---|
Miejsce |
Malta, głównie teren Grand Harbour | ||
Wynik |
zwycięstwo sił sprzymierzonych | ||
Strony konfliktu | |||
| |||
Dowódcy | |||
| |||
35,89778°N 14,51250°E | |||
|
Valletta została zdobyta przez francuskie siły ekspedycyjne podczas śródziemnomorskiej kampanii Napoleona. Bonaparte pozostawił tam garnizon liczący trzy tysiące ludzi, pod dowództwem Claude’a-Henri Belgranda de Vaubois. Kiedy francuska flota śródziemnomorska została 1 sierpnia 1798 roku zniszczona w bitwie pod Abukirem, brytyjska Royal Navy mogła rozpocząć blokadę Malty, z pomocą ludności wyspy, która rozpoczęła powstanie przeciwko Francuzom. Zmuszone do wycofania się do Valletty, siły okupacyjne musiały się zmierzyć z niedostatkiem żywności, spotęgowanym przez skuteczność blokady: jakkolwiek małe ilości artykułów żywnościowych dotarły na początku 1799 roku, nie powtórzyło się to aż do początku roku 1800. W tym czasie głód i choroby odbiły się w katastrofalny sposób na zdrowiu, morale oraz zdolności bojowej żołnierzy francuskich.
W lutym roku 1800, wyruszył z Tulonu konwój pod dowództwem kontradmirała Jeana-Baptiste’a Perrée’a, który był zdecydowany dostarczyć zaopatrzenie do garnizonu. Eskadra okrętów blokady pod dowództwem wiceadmirała lorda Nelsona, na oczach głodujących żołnierzy na Malcie, przechwyciła konwój. W trakcie kilku krótkich starć Perrée zginął, a jego okręt flagowy został zdobyty. W następnym miesiącu francuski okręt liniowy „Guillaume Tell”, obładowany żołnierzami, wypłynął z Valletty do Tulonu, lecz również został przechwycony, i po zaciętej bitwie zmuszony do poddania się brytyjskiej eskadrze. Klęski te uświadomiły Francuzom niemożność utrzymania pozycji w Valletcie, a jej poddanie nieuniknionym. Jakkolwiek Vaubois utrzymał się przez następne 5 miesięcy, w końcu skapitulował 4 września. Do tego czasu, śmiertelność z niedożywienia i tyfusu osiągnęła w garnizonie liczbę 100 ludzi dziennie. Malta przypadła Wielkiej Brytanii, a kontrola nad wyspą była przyczyną wybuchu wojen napoleońskich w roku 1803. Ostatecznie pozostała pod zarządem brytyjskim przez 164 lata, do roku 1964, kiedy uzyskała niepodległość.