Obozy dla osób przemieszczonych po II wojnie światowej
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Obozy dla osób przemieszczonych działały po II wojnie światowej głównie na terenie Niemiec, Austrii (amerykańska i brytyjska strefa okupacyjna) i Włoch.
Osoby przemieszczone pojawiły się na terenie III Rzeszy i państw przez nią podbitych w sposób najczęściej przymusowy. Naczelne Dowództwo Sil Sprzymierzonych wprowadziło podział na kilka kategorii: ewakuowani, uchodźcy wojenni i polityczni, więźniowie polityczni, pracownicy przymusowi i ochotniczy, pracownicy Organizacji Todt, osoby wydalone z innych krajów, osoby internowane, jeńcy wojenni, bezpaństwowcy.
Od 1 października 1945 odpowiedzialność za nich przejęła od władz wojskowych UNRRA, mająca zająć się opieką nad nimi, zapewnieniem mieszkania, pożywienia, bezpieczeństwa oraz ich przyuczaniem do zawodu i transportem. Od lipca 1947 aż do ich zamknięcia obozami dipisów zajmowała się Międzynarodowa Organizacja Uchodźców.
Większość obozów zamknięto w 1952. Wyjątkiem był obóz Föhrenwald w Wolfratshausen, zamknięty w 1957 r.