Odra Opole
polski klub piłki nożnej / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Odra Opole?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Odra Opole – polski klub piłkarski z siedzibą w Opolu, założony 16 czerwca 1945 roku jako Opolski Klub Sportowy Odra. Obecnie występuje w I lidze.
stadion klubu | |||
Pełna nazwa |
OKS Odra Opole Spółka Akcyjna | ||
---|---|---|---|
Przydomek |
Niebiesko-Czerwoni | ||
Barwy |
| ||
Data założenia |
16 czerwca 1945; ponad 78 lat temu, jako Opolski Klub Sportowy „Odra” | ||
Debiut w najwyższej lidze |
15 marca 1953 | ||
Data rozwiązania |
maj 2009 | ||
Data reaktywacji |
16 czerwca 2009; ponad 14 lat temu, jako Stowarzyszenie Kultury Fizycznej „Oderka” Opole | ||
Liga | |||
Państwo | |||
Województwo | |||
Siedziba | |||
Adres |
ul. Oleska 51, 45-231 Opole | ||
Stadion | |||
Prezes |
Tomasz Lisiński | ||
Trener |
Adam Nocoń | ||
| |||
Strona internetowa |
Dawniej był klubem wielosekcyjnym: boks, gimnastyka, hokej na lodzie, narciarstwo alpejskie, piłka ręczna, podnoszenie ciężarów, siatkówka[1].
- Nazwy klubu
- 1945–1949: Odra Opole
- 1949–1958: Budowlani Opole
- 1958–1999: Odra Opole
- 1999–2000: Odra/Varta Opole (po fuzji z Vartą Alkaline Namysłów)
- 2000–2001: Ryan Odra Opole (głównym sponsorem był namysłowski browar Ryan)
- 2001–2002: Odra Opole
- 2002–2004: Odra/Unia Opole (po fuzji z Unią Opole)
- 2004–2009: Odra Opole
- 2009–2011: Oderka Opole
- 2011–: Odra Opole[2].
Lata 1945–1959: Początki klubu
Dnia 16 czerwca 1945 roku w opolskim ratuszu odbyło się zebranie organizacyjne założycieli pierwszego powojennego polskiego klubu sportowego (pierwsze kluby, m.in. Polski Klub Sportowy w Opolu, powstały w okresie międzywojennym)[3]. Przyjął on nazwę Opolski Klub Sportowy „Odra”, a pomysłodawcą założenia klubu był mecenas Leonard Olejnik, który został zarówno pierwszym prezesem nowo powstałego klubu[4]. Pierwszą imprezą zorganizowaną przez klub był bieg uliczny w lipcu tego samego roku. Odra była organizatorem pierwszego błyskawicznego turnieju piłkarskiego w Opolu z udziałem: Chrobrego Groszowice, Rodło Gosławice, KKS Kluczbork oraz miejscowych: Trójki, ZZK, MKS i Lwowianki. Zespoły rywalizowały o puchar przechodni starosty opolskiego. W finale Lwowianka pokonała KKS 1:0[5]. Poza piłkarską, powstały również sekcje lekkiej atletyki oraz tenisowa, a w 1946 roku: bokserska, hokeja na lodzie i siatkówki. W roku 1947 kierownikiem sekcji wybrano Romana Dąbrowskiego, a jego zastępcą został mgr Kowalski. Podczas walnego zebrania sekcji podsumowano rok 1946, informując, że Odra rozegrała 36 spotkań (17 zwycięstw, 4 remisy i 15 porażek)[6]. W 1948 roku nastąpiła fuzja Odry z Klubem Sportowym Chrobry Groszowice. W latach 1948–1958 po połączeniu z Lwowianką Opole klub występował pod nazwą Budowlani Opole.
W 1951 roku pod wodzą Mieczysława Bieńka Budowlani awansowali do II ligi, gdzie po dwóch sezonach po dwumeczu z Włókniarzem Kraków (3:2 oraz 1:1) osiągnęli historyczny awans do ekstraklasy. Pierwszy mecz w najwyższej rozgrywce ligowej „Odra” rozegrała 15 marca 1953 roku w Opolu przeciwko Gwardii Warszawa, który zakończył się dla Odry porażką 1:2. Honorowego gola zdobył Augustyn Poćwa, a Niebiesko-Czerwoni wystąpili w następującym składzie: Rybczyk, Wojtkiewicz, Kania, Skronkiewicz, Trojanowski, Mruczyński, Mielniczek, Poćwa, Klik, Żabicki, Adamiec. Klub z Opola po zaledwie jednym sezonie spadł do II ligi.
W 1954 roku, kiedy Odrze nie udało się awansować do ekstraklasy, w miejsce trenera Czesława Bartolika powrócił Mieczysław Bieniek, a działaczom udaje się pozyskać z Polonii Nysa napastnika Engelberta Jarka i Franciszka Stemplowskiego[7], który okazuje się później ogromnym wzmocnieniem drużyny prowadzonej przez Mieczysława Bieńka. W sezonie 1955 Odra awansowała I ligi, a Engelbert Jarek z 19 golami został królem strzelców drugiego poziomu rozgrywek oraz dotarła półfinału Pucharu Polski w którym Odra przegrała na wyjeździe z Lechią Gdańsk 0:2.
Kolejne trzy sezony były średnio udane dla drużyny Niebiesko-Czerwonych. Sezon 1956 Odra zakończyła na 7. miejscu. Dnia 26 września 1956 roku w Opolu doszło do bezprecedensowego wydarzenia. Odra Opole rozegrała towarzyski mecz z brazylijskim zespołem AFC America Belo Horizonte. Opolanie przegrali ten mecz 0:3[8]. W sezonie 1957, kiedy to trenerem Odry został Teodor Wieczorek[9], drużyna z Opola zajęła 10. miejsce w tabeli. W następnym sezonie Odra zajęła 11. miejsce w lidze i spadła do II ligi, by po roku gry znów awansować do ekstraklasy. Najwięcej bramek dla klubu strzelił wówczas Engelbert Jarek – 17 trafień[10].
Lata 1960–1975: Czołówka w Polsce
Początki lat 60. były bardzo udane dla klubu. O sile drużyny stanowili m.in.: bramkarz Konrad Kornek, Henryk Szczepański, Norbert Gajda, Henryk Brejza, Engelbert Jarek, którzy również stanowili trzon reprezentacji Polski. W sezonie 1960 Odra Opole prowadzona przez Teodora Wieczorka po zwycięstwie z Ruchem Chorzów 5:2 w 29. kolejce była bliska zdobycia mistrzostwa kraju, ale porażka w ostatniej kolejce z Gwardią Warszawa 0:2 spowodowała, że zespół rozgrywki ligowe zakończył na 4. miejscu.
W latach 1961–1963 Niebiesko-Czerwoni plasowali się w czołówce ekstraklasy. W 1962 roku, Odra Opole po zwycięstwie na Cracovią 3:1 zajęła 3. miejsce w Pucharze Polski. Sezon 1963/1964 był jednym z najlepszych w wykonaniu Niebiesko-Czerwonych. Najpierw drużyna pod wodzą Artura Woźniaka zajęła 3. miejsce w lidze (najwyższe miejsce w historii występów w ekstraklasie) oraz dotarła półfinału Pucharu Intertoto[11].
Lp. | Klub | Mecze | Bramki | Punkty |
---|---|---|---|---|
1. | Górnik Zabrze | 26 | 59:24 | 40 |
2. | Zagłębie Sosnowiec | 26 | 55:41 | 31 |
3. | Odra Opole | 26 | 42:31 | 31 |
4. | Legia Warszawa | 26 | 44:36 | 31 |
5. | Polonia Bytom | 26 | 40:35 | 27 |
6. | Szombierki Bytom | 26 | 45:42 | 26 |
7. | Ruch Chorzów | 26 | 34:38 | 24 |
8. | Unia Racibórz | 26 | 45:51 | 24 |
9. | Gwardia Warszawa | 26 | 35:41 | 24 |
10. | ŁKS Łódź | 26 | 27:37 | 23 |
11. | Stal Rzeszów | 26 | 32:44 | 23 |
12. | Pogoń Szczecin | 26 | 29:36 | 21 |
13. | Wisła Kraków | 26 | 29:45 | 21 |
14. | Arkonia Szczecin | 26 | 30:45 | 18 |
Następnie sezony w wykonaniu Odry nie były już takie udane, a w sezonie 1965/1966 zespół spadł do II ligi, ale po znakomitym sezonie 1966/1967 zespół prowadzony przez trenera Tadeusza Forysia powrócił do ekstraklasy[12]. Odra Opole nie była już tak mocną drużyną jak kiedyś. O sile drużyny prowadzonej przez Engelberta Jarka stanowili: bramkarz Andrzej Krupa, Zbigniew Gut, Bogdan Harańczyk, Józef Klose. W 1972/1973 Odra zajęła ostatnie – 14.miejsce w tabeli, ale względu na rozszerzenie ligi do 16 drużyn, Odra została na następny sezon w ekstraklasie, ale mimo tego i tak zajęła 15. miejsce i spadła II ligi. Po sezonie 1974/1975 Jarek zrezygnował z funkcji trenera „Niebiesko-Czerwonych”.
Lata 1975–1979: Era Antoniego Piechniczka
W 1975 roku, po rezygnacji trenera Engelberta Jarka, jego miejsce zajął przybyły z BKS Stal Bielsko-Biała Antoni Piechniczek, który już po roku pracy w klubie w znakomitym stylu awansował do ekstraklasy, a Wojciech Tyc wraz z Januszem Kupcewiczem z Arki Gdynia z 14 golami został królem strzelców drugiego poziomu rozgrywek[13]. Sezon 1976/1977 był średnio udany dla Odry i zakończyła go na 12. miejscu.
18 czerwca 1977 Odra Opole po zwycięstwie nad wicemistrzem Polski – Widzewem Łódź 3:1 (2:0) (2 bramki dla Odry strzelił Wojciech Tyc, a jedna padła po strzale samobójczym), zdobyła Puchar Ligi, co zapewniło jej start Pucharze UEFA 1977/1978, w którym uległa w pierwszej rundzie drużynie z NRD, 1. FC Magdeburg (1:2, 1:1)[14]. Rozgrywki ligowe w sezonie 1977/1978 drużyna Antoniego Piechniczka zakończyła na dobrym 6. miejscu[15].
Sezon 1978/1979 zaczął się średnio, ale końcówka rundy jesiennej była dla Odry rewelacyjna. Do najbardziej pamiętnych meczów zalicza się: 29 października 1978 roku w Warszawie mecz z Legią Warszawa wygrany przez Odrę 5:3 po hat-tricku Alfreda Bolcka oraz bramkach Wiesława Korka i Wojciecha Tyca, mimo iż przegrywali 1:3 oraz dnia 19 listopada 1978 roku w Opolu z Ruchem Chorzów, który Odra wygrała 3:1 po bramkach Zbigniewa Kwaśniewskiego, Romana Wójcickiego i Wojciecha Tyca i Odra w ten sposób zapewniła sobie tytuł mistrza jesieni. Jednak runda wiosenna nie była już tak udana jak runda jesienna i rozgrywki ligowe Odra zakończyła na 5. miejscu, a trener Antoni Piechniczek podał się do dymisji.
Lata 1980–1999: II i III liga
Następne sezony dla Odry nie były już takie udane. Sezon 1979/1980 Odra Opole pod wodzą trenera Józefa Zwierzyny zajęła 9. miejsce w tabeli, które jest zasługą świetnej gry obrońców „Niebiesko-Czerwonych”, a najlepszym strzelcem zespołu był Alfred Bolcek – 6 goli[16].
Sezon 1980/1981 jest jak na razie ostatnim sezonem Odry w I lidze. Pod wodzą czechosłowackiego trenera Józefa Stanko, a następnie Grzegorza Polakowa bilans meczów wygląda następująco: 6 zwycięstw – 6 remisów – 18 porażek. Ostatni mecz Odry w ekstraklasie miał miejsce dnia 14 czerwca 1981 roku w Warszawie. Wtedy Odra grała z Legią Warszawa, a mecz zakończył się remisem 1:1, a bramkę zdobył Wojciech Tyc. Najlepszymi strzelcami zespołu okazali się Andrzej Przenniak i Wojciech Tyc – 5 bramek[17].
Następne sezony w wykonaniu Odry były coraz słabsze aż w 1984 roku po raz pierwszy w historii spadła do III ligi. Po roku gry w lidze w sezonie 1984/1985 Odra Opole wróciła w szeregi II ligi, odnosząc m.in. zwycięstwo z drużyną WKS Wieluń 13:0 – najwyższe zwycięstwo Odry w historii[18]. W sezonie 1985/1986 Odra ponownie spadła do III ligi, a trenera Ireneusza Browarskiego zastąpili słynni piłkarze Odry – Antoni Kot i Andrzej Krupa, którzy ponownie wprowadzili Odrę do II ligi, ale już po roku Odra ponownie spadła do III ligi przez dziewięć lat trenerzy: najpierw Wojciech Tyc (1988–1991), potem Wiesław Łucyszyn (1991–1996) nie potrafili awansować z Odrą do II ligi, aż ta sztuka udała się Zygfrydowi Blautowi, który w sezonie 1996/1997 awansował do drugiej ligi.
W sezonie 1997/1998 Odra zajęła 17. miejsce w lidze co oznaczało spadek do niższej ligi. Jednak już po kilku miesiącach dzięki dokonanej przez biznesmena Ryszarda Raczkowskiego fuzji z Vartą Alkaline Namysłów drużyna z Opola powróciła do ligi gdy jeszcze trwał sezon 1998/1999 i występowała w niej pod nazwą Odra/Varta Opole[19]. Niebawem sponsorem klubu został namysłowski browar, funkcjonujący wówczas pod nazwą Ryan. Stąd też występy Odry w sezonie 2000/01 pod nazwą Ryan Odra Opole.
Od 2000 roku
Na początku XXI wieku prezesem Odry Opole był Ryszard Niedziela, właściciel sklepów Spar w Opolu, którego kierowała zbyt duża ambicja osiągnięcia sukcesu sportowego. Runda jesienna sezonu 2000/2001 była rewelacyjna w wykonaniu Odry (13 zwycięstw, 3 remisy, 3 porażki) i zajmowała 1. miejsce w tabeli. Ale wiosna nie była już tak udana, Odra Opole zajęła 4. miejsce w lidze i nie awansowała do ekstraklasy[20]. Po latach na jaw wyszło, że runda jesienna była udana dzięki współpracy Niedzieli z Ryszardem Forbrichem ps. „Fryzjer”[21], którą Niedziela opisał w książce „Mafia Fryzjera”[21]. W sezonie 2001/2002 drużyna spadła do III ligi. W okresie występów w III lidze najlepszym zawodnikiem Niebiesko-Czerwonych był Józef Żymańczyk, który jest nazywany przez kibiców i działaczy „symbolem” klubu[22].
Na koniec sezonu 2005/2006 zajęła drugie miejsce w trzecioligowej tabeli i po rozegraniu dwumeczu barażowego z Radomiakiem Radom awansowała do II ligi (obydwa spotkania zakończyły się wynikiem 1:1 i o awansie zadecydowały rzuty karne wygrane przez Odrę w stosunku 4:2). W okresie gry Odry w II lidze, jej najlepszym zawodnikiem był Nigeryjczyk Hugo Enyinnaya. W październiku 2006 roku, po raz pierwszy w historii klubu prezesem został obcokrajowiec – Holender Guido Vreuls.
9 stycznia 2008, trenerem Odry został Rob Delahaije, pierwszy holenderski trener polskiego klubu w historii polskiej piłki nożnej[23]. Prowadził zespół w sześciu ligowych meczach, z których 4 zremisował, a 2 przegrał. 16 kwietnia 2008 Guido Vreuls zrezygnował z funkcji prezesa klubu, a wraz z nim trener Delahaije[24][25].
W 2009 roku, ze względu na zadłużenie klubu, które spowodowało cofnięcie licencji na występy w I lidze, oraz brak możliwości spłacenia zaległości, klub został postawiony w stan upadłości[26]. W miejsce upadającego klubu powstało Stowarzyszenie Kultury Fizycznej „Oderka” Opole, zarejestrowane 16 czerwca 2009 w opolskim urzędzie miasta, mające kontynuować tradycje klubu[27]. Prezesem został wówczas Mariusz Gnoiński, właściciel prywatnej przychodni rehabilitacyjnej, trener odnowy biologicznej i piłkarz rezerw Odry[28]. 14 czerwca 2011 walne zebranie zdecydowało o powrocie do nazwy Odra Opole[29].
Nowy zespół przystąpił do rozgrywek IV ligi, gr. opolskiej. W pierwszym sezonie Oderka zdobyła 81 punktów, wygrywając grupę i awansując do III ligi, gr. opolsko-śląskiej[30]. W niej występowała przez 3 następne sezony, wygrywając ostatecznie grupę w sezonie 2012/13 i awansując do II ligi, gr. zachodniej[31]. Na III szczeblu rozgrywkowym zespół spędził tylko sezon, zajmując 12. miejsce w zachodniej grupie II ligi i spadając ponownie do III ligi[32]. Powrót na III szczebel zajął Odrze 2 sezony, zajmując najpierw 2., a potem 1. miejsce w opolsko-śląskiej grupie III ligi. Po zwycięstwie grupy drużyna z Opola pokonała ponadto Vinetę Wolin, co umożliwiło awans do II ligi[33]. W sezonie 2016/17 jako beniaminek II ligi zespół zajął 2. miejsce i awansował do I ligi, gdzie występuje obecnie[34]. W czerwcu 2023 podpisano formalną umowę o współpracy pomiędzy Odrą Opole i Pogonią Prudnik[35].