Ofiara dziesiątego grosza
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Ofiara dziesiątego grosza, ofiara wieczysta[1][2] – podatek dochodowo-gruntowy[2] ustanowiony w 1789 roku[3] przez Sejm Czteroletni jako danina publiczna pobierana od szlachty i duchowieństwa w wysokości odpowiednio 10 i 20 procent. Podatek nie był przenośny na poddanych[1].
Podatek przeznaczono na utrzymanie wojska, którego liczebność zwiększono uchwałą sejmową z 20 października 1788 roku do 100 tysięcy ludzi. Ostatecznie dochody nie wystarczyły nawet na utrzymanie wojska zmniejszonego późniejszymi decyzjami do 65 tysięcy ludzi[3].
Sejmowa debata nad podatkiem ujawniła podziały wśród stronnictwa patriotycznego i doprowadziła do zbliżenia części działaczy skupionych wokół Ignacego Potockiego do dworu królewskiego[3].
Podatek został utrzymany przez zaborców po rozbiorach. W Prusach istniał do 1829, w Królestwie do 1866 roku[1].