Ogończyk (herb szlachecki)
Polski herb szlachecki / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Ogończyk (herb szlachecki)?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Ogończyk (Ogonowije[1], Ogonowye, Powala[2], Ogon, Ogony, Ogonowie, Ogończyc, Powała, Pogończyk[3], Hogon[4], Ogoniec[5]) – polski herb szlachecki, wzmiankowany w najstarszym zachowanym do dziś polskim herbarzu, Insignia seu clenodia Regis et Regni Poloniae, spisanym przez historyka Jana Długosza w latach 1464–1480[6].
Ten artykuł dotyczy herbu szlacheckiego. Zobacz też: inne znaczenia tego słowa. |
Herb Ogończyk | |||
Typ herbu | |||
---|---|---|---|
Alternatywne nazwy |
Ogonowije, Ogonowye, Powala, Ogon, Ogony, Ogonowie, Ogończyc, Powała, Pogończyk, Hogon, Ogoniec | ||
Pierwsza wzmianka | |||
|
Ogończyk jest jednym z 47 herbów adoptowanych przez bojarów litewskich na mocy unii horodelskiej z 1413 roku. Przedstawiciele rodu rycerskiego Ogończyków, Wojciech z Kościoła i Mikołaj z Taczewa, adoptowali wówczas bojara, Jerzego Sangawa[7]. Wraz z upływem czasu i rozwojem struktury szlacheckiej, Ogończykowie podzielili się na wiele rodzin. Najbardziej znane rody z późniejszych epok, pieczętujące się herbem Ogończyk to między innymi: Działyńscy[8] i Kościeleccy[9].
Ogończyka używał też Łukasz Górnicki[10].